“… hë se do na vijë ndonjë..!” Eee, xhaxhi me të dashur. Muzika e ngritur ma shton kuriozitetin. Kërkoj kot nëpër çantë që t’i jap kohë vetes të marr vesh se kush është “ajo”. Se çfarë po ndodh, tani e kam të qartë. Bishti im i syrit është zgjatur, ka gjarpëruar andej nga vinin zërat. Është bërë tërkuzë. Bie celulari. Asnjë nuk i përgjigjet ziles që ka melodinë: “A po don me ta ….” Më kapin mat duke parë se kush po merrte. Isha përkulur, kërrusur, palosuuuuur fare mbi telefon. Sytë më kishin dalë nga vendi dhe vareshin si gogla. Ups, ja erdhi “ajo e kopsës”. Rregullonte flokët sikur nuk kishte ndodhur gjë. Si fytyrë e parë. Më kishte ngelur në dorë një bluzë njëpëllëmbë gjë dhe bëja sikur isha shumë e interesuar. “Ajo” e rëndoi hapin për të më thënë: “Të duhet gjë ty?” Ai i vinte pas duke mbajtur një mal me fustane mbi një bark si kacek, një bark si certifikatë rehatie. Ecte lehtë me një palë këpucë të sheshta. Dal me marifet nga dyqani, ku kuptova se isha duke përgjuar shitësin me gruan. “O njeri i poshtër -i thashë vetes-Ishte e shoqja.”
*nuk është ashtu siç duket.*
Përmbys në shezlong, lyer e vajosur mirë me karoten, ndieja kokrriza rëre përvëluese që më vinin herë lehtë-lehtë, herë si ciklon. Zërat e fëmijëve që lahen në breg gjithë gëzim i dëgjoja plot gëzim. Buuum një top përplaset në stehëz. Kthej kokën. Luanin çuna e goca bashkë. Bukuri. Valë të ngrohta rrezesh ndieja që kërcenin pupthi mbi trup. Vup-vup …. Njëra filloi të shkundte peshqirin me 700 kg topa shtëllungash rëre të lagur.
Mbaresa epitetesh në vinin turbullt, “…rva, …sirë, …spi”. Në mes një e qeshur që sa vinte dhe bëhej më kërcënuese, më futej në vesh dhe dilte që aty duke përplasur 1000 dyer, kërrdau-kërrdau….
Sa bie në qetësi, përplaset tek unë si “pa dashje” një këmbë leshatore.
Harroj që jam “zgjidhur” lart dhe ngrihem me nerv. Uauuuuu. Yll. Qendra e botës. Goditje fatale.
Ishin stakuar të gjithë. Koha ngriu për ca sekonda. Njëri me kasketë të bardhë vazhdonte lexonte gazetën, po vetëm se e kishte pak mbrapsht, e shoqja ushqente nipin e vogël, po luga ishte bosh. Një grup tek rreshti përpara kishin njërën që u rrinte si police. Askush nuk guxonte të kthente kokën.
*nuk është ashtu siç duket*
Ai që shiste cigare u largua në punën e vet. Rëra shoqëruar me ciklonin, sulmet me top, breshëria e shtëllungave të peshqirit që shkundej mbi kokën time dhe ato refrenet “ ….rva, …sirë, …spi” nuk ndodhën ashtu kot fare. Ato ishin paralajmërime, deri në ekzekutim.
Dhjetë palë sy prisnin spektaklin e ditës. Plazhisten toples. Ngrihem me ngadalë, mbaj të sipërmet e rrobave të banjos me dorë, i lidh e i shtrëngoj fort. Kjo, pikërisht kjo i mërziti edhe më shumë.
Keq të jesh zhveshur… edhe akoma më keq, veshur.
Nga Anilda Kaçaçi
*Publikuar në revistën “ICON” nr. 3
