Kardinalët konservatorë dhe më progresivë do të përballen në Kapelën Sistine, ku zgjedhja e secilit Papë zhvillohet në fshehtësi ekstreme, për të vendosur përfundimisht me zgjedhjen e tyre nëse pasardhësi i Françeskut do të ndjekë gjurmët e tij, do të distancohet prej tij dhe politikave të tij, apo do të ndjekë rrugën e tij të veçantë.
Nëse përbërja aktuale e Konklavit merret parasysh në ekuacion, teksa Françesku rinovoi radhët e tij me kardinalë nga të gjitha anët e Tokës, si dhe me skenën gjeopolitike globale, pasi roli i Papës ka gjithmonë një konotacion politik, atëherë çdo parashikim bëhet i vështirë deri i pamundur.
Fuqia e numrave
Tetë nga dhjetë kardinalët me të drejtë vote janë emëruar nga Françesku në 12 vitet e fundit. Njëzet prej tyre u bënë kardinalë vetëm dhjetorin e kaluar, dhe disa prej tyre nuk kanë shkelur kurrë në Vatikan.
E vërteta është se Papa Françesku krijoi një Konklavë më përfaqësuese të imazhit aktual të Kishës Katolike Romake, edhe nëse kjo do të thoshte emërimin e njerëzve që nuk ishin dakord me qëndrimet e tij.
Megjithatë, siç vëren Miles Pattenden, një historian në Universitetin e Oksfordit, “historikisht asnjë Papë nuk ka qenë në gjendje të kontrollojë zgjedhjen e pasardhësit të tij”.
Disa bëjnë krahasime me Konklavën e vitit 1963, e cila u shndërrua në një referendum mbi reformat e Papa Gjonit XXIII, por në realitet rrethanat aktuale të kujtojnë më shumë vitin 2013 kur kardinali argjentinas Jorge Mario Bergoglio u zgjodh Papë me emrin Françesku pas dy ditësh diskutimesh.
Dy deri në tre ditë ishte kohëzgjatja e Konklavave të fundit dhe ky është qëllimi aktual, pasi gjëja e fundit që udhëheqësit e Vatikanit duan është që Kisha Katolike Romake të mbetet pa kokë për një periudhë të gjatë kohore, pasi kjo mund të perceptohet si një shenjë dobësie.
Siç vëren në mënyrë karakteristike Massimo Fazzoli, profesor i Teologjisë në Universitetin Villanova, “kimia është shumë më komplekse këtë herë, sepse situata ndërkombëtare është e ndërlikuar dhe prek kardinalë të ndryshëm, kisha të ndryshme lokale në mënyra të ndryshme”.
Edhe pse, siç thekson Konklavi, ka mënyrën e vet të të menduarit, në fund të fundit mund të mos jetë në gjendje të injorojë ndryshimet që po kalon Kisha Katolike, duke përfshirë në radhët e saj kardinalë nga Afrika dhe Azia.
Edhe pse Konklava do të fillojë zyrtarisht të mërkurën, ka shumë të ngjarë që proceset për zgjedhjen e Françeskut të kenë filluar shumë muaj më parë në korridore kur problemet shëndetësore të Papës u bënë të dukshme.
Më shumë se 20 kardinalë janë emëruar si “papabilë” – që do të thotë se ata potencialisht mund të udhëheqin Kishën Katolike Romake. Megjithatë, zakonisht ata që shfaqen si të preferuar në fund nuk arrijnë të zgjidhen në fronin papnor.
Në fund të fundit, ekziston shprehja që kushdo që hyn në Konklav si Papë, del si kardinal. Sigurisht që ka përjashtime. Në vitin 1963, Kardinali i Milanos Giovanni Montini, i cili konsiderohej papabil, u bë Papa Pali VI.
Përkundrazi, në vitin 1978, vitin kur Kisha Katolike Romake ndërroi tre Papë, askush nuk e priste që polaku Karol Wojtyla do të bëhej Papa Gjon Pali II pas 455 vitesh kur krerët e Kishës Katolike Romake ishin italianë, deri në vdekjen e tij në vitin 2005.
Pastaj Vatikani zgjodhi bashkëpunëtorin e ngushtë të Papa Gjon Palit II, gjermanin Joseph Ratzinger, i cili mori emrin Benedikti XVI.
Emri i tij mezi ishte dëgjuar në listat e mundshme të papabilëve, si ajo e Papa Françeskut në vitin 2013, pasi Benedikti dha dorëheqjen për arsye shëndetësore.
