Një review personale nga një spektatore që shkoi për të qeshur dhe doli me zemrën plot
Kur dëgjova për Luli & Goni Lemes, mendova se do ishte një komedi klasike shqiptare: egzagjerime, parodizma e butaforizma. Thashë me vete, “mirë, po shkoj të qesh pak”.
Nuk e dija që po hyja në një histori që do më mbante me buzëqeshje, por do më linte edhe me një gropë emocioni në stomak.
Filmi nuk qëndron vetëm në sipërfaqe. Mes batutave dhe situatave komike, ka momente ku salla hesht. Një fjali e thjeshtë. Një shikim. Një ndalesë. Dhe menjëherë kupton që je duke parë një vepër që e njeh shpirtin shqiptar shumë më mirë sesa pretendon.
Një sallë që qeshte me zë dhe pastaj heshte e zhytur në mendime
Ka një arsye pse kinematë shqiptare rrallëherë kanë parë këtë lloj reagimi. Jo për nga numri i biletave të shitura por për ndjesinë që “Luli & Goni Lemes” po lë tek publiku. Diçka e papritur. E ngrohtë. E thellë.
Nga momenti kur Luli (Margent Caushi) shfaqet në ekran, e kupton që ky personazh nuk është thjesht budallai i zakonshëm që shërben për humor. Ka një dhimbje nën ato sytë e tij të pafajshëm, një histori që nuk thuhet menjëherë por që ndihet.
Goni (Dejvis Myslymi) nga ana tjetër, është ai djali i mamasë që kemi parë të gjithë rreth nesh por ajo që e bën interesant është përplasja e tij e brendshme, e njeriut që do të rritet, por nuk di si. Dhe Lemja (Aurela Gaçe)… oh Lemja! Është një forcë e natyrës. E mrekullueshme, komike, e bezdisshme dhe e dashur në të njëjtën kohë. Një portret brilant i shumë nënave shqiptare që duan më të mirën, por e shkatërrojnë nga përkujdesja e tepruar, me humorin e saj unik dhe dashurinë që të mbyt e të shpëton njëkohësisht. Një karakter që me shumë gjasa do bëhet referencë në komeditë shqiptare për vite me radhë.
Sara (Fjoralba Ponari) është një përzierje e brishtësisë dhe revoltës. Një nga gjërat që vlerësova më shumë është që ndryshe nga shumë filma shqiptarë, nuk kishin zgjedhur të merrnin një vajzë të bukur ekrani për ta përdorur si kukull për asetet e saj femërore por personazhi i saj vinte si një simbol i forcës së gruas për të mos ju dorëzuar rrethanave.
Arjola Demiri vinte në ekran në një karakter unik të paeksploruar më parë por që sërish i shërbente historisë për të përçuar disa mesazhe në kundrapuntë me botën dhe mendësinë e personazheve të tjerë.
Skenat që s’të dalin nga mendja
Nuk do të zbuloj shumë, por ka disa momente në film kur gjithçka që është ndërtuar si komedi, thyhet për një çast… dhe nuk ka më asgjë për të qeshur. Dhe pikërisht aty ndodhi diçka me mua. Nuk isha më një spektatore që po shihte një film, isha dikush që po përjetonte një ndjesi që kishte kohë pa e ndier.
Kam dëgjuar dikë në rreshtin pas meje të pëshpëriste: “Nuk e prisja të më prekte kaq shumë…”
As unë!
Një film që bashkon, jo thjesht argëton
Ka një arsye pse njerëzit po grumbullohen para kinemave nëpër qytete, pse pas shfaqjes, audienca nuk çohet menjëherë, por rri edhe pak, sikur nuk do të largohet ende nga ajo botë.
Në Tiranë, të rinjtë dhe familjet e tyre vinin për herë të dytë apo të tretë dhe çdo herë qeshnin njësoj si herën e parë.
Ndoshta është sepse personazhet janë kaq të vërtetë. Ndoshta sepse Luli na kujton pafajësinë e shpirtit shqiptar. Apo ndoshta sepse Lemja është çdo nënë që ka ëndërruar më shumë për djalin e saj sesa për veten.
Luli & Goni Lemes është një kujtesë që kinemaja jonë, kur është e ndershme dhe e bërë me dashuri, mund të jetë edhe komike, edhe poetike, edhe thellësisht njerëzore.
Ky film nuk është vetëm një sukses komercial. Është një pasqyrë. Është ndjesi. Është kujtim.
Dhe në fund të fundit, është dëshmi që kur një film bëhet me zemër dhe me të vërtetën tonë kolektive… publiku përgjigjet.
Nëse nuk e keni parë ende, shkoni. Jo për të ndjekur trendin, por për të përjetuar një ndjesi që vjen rrallë në kinematë tona. Dhe nëse e keni parë, mund ta kuptoni pse po e shkruaj këtë dhe pse akoma qesh kur më kujtohen skenat dhe batutat! Filmi është për të gjitha moshat kështu që nëse doni të kaloni një mbrëmje plot të qeshura me gjithë familjen, kjo është shenja që prisnit që të shkoni tani!
