Mbajtja e miqësive në moshë madhore është një sfidë me të cilën përballen shumë prej nesh, shpesh me ndjenja faji ose zhgënjimi. Aty ku miqësitë dikur ishin të natyrshme, të lehta dhe pothuajse të pashmangshme, tani ato duket se kërkojnë përpjekje, koordinim dhe një shkallë energjie që ne nuk e kemi gjithmonë.
Mel Robbins, një autore dhe folëse e njohur gjerësisht, propozon një teori të thjeshtë por thelbësore që shpjegon pse miqësitë e të rriturve janë kaq të vështira – dhe çfarë mund të bëjmë për t’i mbajtur ato.
Sipas Robbins, vështirësia nuk është një dështim personal, por rezultat i ndryshimit të rrethanave të jetës. Kur ishim fëmijë apo studentë, mjedisi ynë – shkolla, aktivitetet, jeta studentore – krijonte automatikisht kushtet e duhura për miqësi. Afërsia, koha e përbashkët dhe mënyrat e ngjashme të jetesës i bënë miqësitë pothuajse të pashmangshme.
Në moshën madhore, megjithatë, këto kushte zhduken. Njerëzit lëvizin, kanë familje, ndryshojnë rolet profesionale dhe oraret bëhen të papërshtatshme. Robbins argumenton se miqësitë e të rriturve bazohen në tre “shtylla” kryesore: afërsia, sinkroniteti dhe energjia.
Afërsia, domethënë prania fizike, është kritike. Duhen rreth 50 orë për të krijuar një miqësi të thjeshtë dhe mbi 200 për një marrëdhënie të ngushtë. Kur nuk takohemi fizikisht, ky “akumulim kohe” thjesht nuk ndodh.
Sinkroniteti ka të bëjë me faktin nëse jetët tona janë në një “cikël” të ngjashëm. Ne mund të duam një mik, por nëse njëri po rrit fëmijë dhe tjetri po udhëton vazhdimisht, është e vështirë të koordinosh marrëdhëniet.
Energjia, në fund, i referohet asaj se si ndihemi rreth dikujt. A ka ngushëllim, mirëkuptim dhe mbështetje apo jo? Edhe nëse afërsia dhe sinkroniteti bashkëjetojnë, marrëdhënia nuk përparon nëse energjia nuk “përputhet”.
Robbins na inkurajon të mos e marrim personalisht zbehjen e një miqësie. Ndryshimet janë të natyrshme. Disa miq largohen, të tjerë kthehen. Nuk kemi nevojë të detyrojmë situatat, as ta konsiderojmë çdo distancë si refuzim.
