Ditën e sotme në rubrikën “Ka një mesazh për ty”, është trajtuar historia rrëqethëse e Luljetës.
Ajo kishte ardhur nga Gjermania për të falenderuar mikeshën e saj dhe gjatë bisedës me Arditin rrëfeu peripecitë e jetës.
Luljeta, pas një zënke me familjen, u largu për në Greqi në moshën 16-vjeçare.
Ajo tregon se po të mos kishte takuar babain e fëmijëve të saj, ndoshta nuk do të ishte ende gjallë.
Ardit Gjebrea: Nuk shkoi gjithçka shkëlqyeshëm!
Luljeta: Erdha deri në Korçë pastaj mora rrugën për në doganë. Aty ishte shumë ftohtë, kishte rënë dëborë ishte koha shumë e keqe dhe po shihja mundësinë si mund të ikja në anën tjetër.
Ardit Gjebrea: E kishe pashaportën me vete?
Luljeta: Jo se kisha nxjerrë atëherë pashaportën!
Ardit Gjebrea: Larg qoftë të të ndodhte gjë ku do të gjenin ty? Kush është kjo?
Luljeta: E vërteta është se po mos më kishte gjetur personi që unë kam bërë fëmijën mbase nuk do isha sot.
Ardit Gjebrea: Ku e njohe?
Luljeta: Në kufi në Kapshticë njoha një djalë që ishte nga Vithkuqi i Korçës, jetonte në Greqi dhe po priste pronarët e vet që të vinin ta mernin me makinë. Në bisedë e sipër, ku po shkon? I thashë s’kam asnjë drejtim, thjesht dua të shkoj në Greqi. Ai tha po pres pronarët e mi, po nuk e di a do të marrin. Nuk i besova dhe aq mora rrugën vet, kalova nga mali dola në anën tjetër dhe po ecja në rrugë në këmbë.
Ardit Gjebrea: Pa ditur se ku po shkoje?
Luljeta: Jo! Nuk kisha dhe kthim… se kisha ikur nga shtëpia dhe kisha frikë pastaj të kthehesha.
Ardit Gjebrea: Imagjino prindërit çfarë stresi kanë kaluar!
Luljeta: Për 3 muaj kanë kaluar stres, se nuk e dinin se ku isha.
Ardit Gjebrea: Ku ishe ti dhe çfarë bëre gjatë kësaj kohe?
Luljeta: Unë po ecja në këmbë ishte natë dhe gjatë rrugës më gjeti personi që kisha folur në doganë. Më pa dhe u thotë grekëve: Ndalo ta marrim atë gocën. Ndaluan, më morën dhe që nga ajo ditë unë jetova në familjen e atyre grekëve. Punoja atje në atë shtëpi, pastroja. Ata më pagëzuan dhe më mbajtën tamam si fëmijën e tyre.
Ardit Gjebrea: Pra ti jetoje në shtëpinë e pronarit të?
Luljeta: Ishte pronari i babait që unë kam bërë fëmijët.
Më pas Luljeta tregoi se jeta për të ndryshoi pasi lindi një djalë me Sindromën Down.
Njerëzit ia lanë asaj fajin dhe e detyronin ta linte djalin në spital.
Ardit Gjebrea: Pse thua babai që kam bërë fëmijët, nuk e ke më?
Luljeta: Unë jetova pak kohë me të, bëra dy fëmijë, nuk u martuam dhe nuk jetojmë bashkë.
Luljeta: Kur lindi Nikoja me sindromën Down të gjithë m’i hodhën fajet mua. ‘Bëre një fëmijë të sëmurë’. Më detyronin të gjithë ta lija në spital. Dhe aty filloi ajo ndarja, që të zgjidhja ose të lija Nikon, ose të vazhdoja jetën.
Ardit Gjebrea: Ama ja dha atësinë?
Luljeta: Asnjëherë s’jam kam lejuar unë!
Ardit Gjebrea: Çdo të thotë kjo?
Luljeta: Unë s’kam dëshirë që fëmijët e mi të marrin atësinë e dikujt që s’përpiqet për ata fëmijë.
