Një mjek hyri në spital me nxitim pasi u thirr për një operacion urgjent. Ai iu përgjigj thirrjes menjëherë, ndërroi rrobat dhe shkoi direkt në sallën e operacionit.
Ai gjeti babanë e djalit në sallë duke e pritur. Babai sapo e pa, bërtiti: “Pse u vonuat kaq shumë? A nuk e dini se jeta e djalit tim është në rrezik? A nuk ndjeni kurrëfarë përgjegjësie? ”
Doktori buzëqeshi dhe tha: “Më vjen keq, nuk isha në spital dhe erdha aq shpejt sa munda sapo mora thirrjen…Dhe tani, unë dëshiroj që ju të jeni të qetë në mënyrë që unë të bëj punën time”.
“Qetësohem?! Po sikur djali juaj të ishte në këtë dhomë tani, a do të qetësoheshit? Nëse djali juaj vdes tani, çfarë do të bënit? ” – tha babai i zemëruar.
Mjeku buzëqeshi përsëri dhe iu përgjigj: “Unë do të të them një thënie: “Nga dheu jemi krijuar e prapë dhe do të bëhemi”. Mjekët nuk mund të zgjasin jetën. Shkoni dhe lutuni për djalin tuaj, ne do të bëjmë çmos për ta shpëtuar me ndihmën e Zotit”. “Dhënia e këshillave kur nuk kemi shqetësime është shumë e lehtë” – pëshpëriti babai.
Operacioni zgjati disa orë pas së cilit mjeku doli i lumtur, “Falë zotit! Biri yt ka shpëtuar!”, dhe pa e pritur përgjigjen e babait të djalit, mjeku vazhdoi të vraponte. “Nëse keni ndonjë pyetje, pyesni infermieren!”. “Pse është kaq arrogant? Si nuk mund të priste disa minuta në mënyrë që unë ta pyesja për gjendjen e djalit tim” – tha babai kur pa infermieren disa minuta pasi u largua mjeku.
Infermierja iu përgjigj, me lot në sy: “Djali i tij vdiq dje në një aksident rrugor, ai ishte në varrim kur ne e thirrëm atë për operacionin e djalit tuaj. Dhe tani që ai e shpëtoi jetën e djalit tuaj, u largua duke vrapuar për të përfunduar varrimin e djalit të tij”.
