… në Tiranë jeton antipodi i tallavasë masive dhe qypit me ritme të ngecura në llucin e zeros. Takoj Sara Kapon. Më përshëndet miqësisht, ndërsa vjen e qethur tullë, pa make up, shumë sportive. Duket kaq feminile, saqë ndërroj mendje. Nuk e intervistoj. Përpiqem të kuptoj misionin që ka ajo në këtë jetë. Ndoshta në tjetër kozmos do ishte një Noa, në rindërtim të qytetërimit pa zhgarravina identitetesh të frustruara. F.ck rregullat!
-E nis me një pyetje që ajo i bën vetes: “Ooo Sara, pse je në Tiranë!?”
Ku mund të ishte? “Kudo,- thotë -po sa më shumë rritesh, të kap frika. E ndien si të pulson brenda teje vendi, qyteti… e kaluara janë aty. Pastaj nuk e lë dot vetëm mamin. E dua shumë. E kam menduar, po është ai çasti kur ajo më sheh në sy me pyetjen që i rri varur: “Po pse po ikën?”.
Sara është vajza e vetme e aktores Ema Andrea dhe biznesmenit, Kostandin Kapo, të divorcuar prej vitesh. Rebele e lindur, e ndjeshme, tregon për shigjetën e saj të busullës; Emën (e thërret në emër). Që ta gëzosh fëmijërinë, do të thotë që të bësh dhe gabime, po gabime të bukura nuk bëjnë dot të gjithë; kjo është shprehje e një identiteti që nuk ka nevojë të shfajësohet e të gënjejë. Kujton një histori (tani qesharake), nga ato “që ta ngrijnë zemrën”. Në shkollë 9-vjeçare i duhej të bënte ndërtimin e një mesazhi me pjesë të prera nga revistat. Ana e kundërt e pazëllit të saj ishte një foto nudo. Klasa, normale është marrë me nudon dhe jo me detyrën. I gjithë tensioni është shkarkuar pas fjalisë së Emës kur e thirrën në shkollë: “Nuk ka gjë.”
Ky është rasti tipik kur një prind e njeh mirë fëmijën e vet. Ky është rasti tipik kur një prind të nxit vetëndërgjegjësim.
Cigarja ishte tërmeti numër 2. Në shkollë të mesme, 17 vjeç. Sara mban mend mimikën e drejtoreshës. Me një paqe, krejt e shtendosur në fytyrë, thotë se “zyshat” e gjimnazit nuk duhet ta marrin jetën kaq seriozisht. (ngre dorën dhe supet në shenjë vetësigurie).
… nga fillimi
“E kërkoj një brez pa besimin tradicional të ndarë në fe dhe sekte. Duket shumë primitiv. Këto krijojnë dallime në shoqëri. Jam kundër ekstremizmit. Mbështes besimin në një fuqi të vetme të mbinatyrshme, e përjetoj përmes lirisë, më afër budizmit. Praktikat fetare që ndiqen tani janë idiote fare, janë gabim.”
-Si ke shkuar tek ky koncept që ke për besimin?
“Gradualisht. Lexoj, mësoj. Kështu natyrshëm të lind një ndjesi. Je në paqe me veten. Për ta pranuar të duhet të jesh mendjehapur. Në kërkim të asaj që është e moralshme nuk ka kufij ndarës. Ja mendoje, kush është më e pamoralshme, një qeveri që vjedh apo një femër që del e zhveshur?”
-Pas Zotit dhe Moralit, vjen Qenia. Të parët zgjedh të zbresë nga barka e mundimit, felinët. Gjallesa inteligjente që binden dhe përkushtohen ndaj atyre që i mbajnë afër. Të dytët, dinozaurët. Madhështorë, të frikshëm, po jo djallëzorë dhe pumat, si dashuri e kalibrit të lartë; plastikë anatomike e fuqishme.
-Si i bind njerëzit?
“Fitojnë argumentet. Ua dëgjoj mendimin. U jap të drejtë. Në fund i mbërthej duke u kërkuar të ma arsyetojnë.”
-Vështirë të kuptohesh dhe të kesh në dorë gjithë faktorin katalizues të një shoqërie. Në pozitat e kumbarës së një qytetërimi të supozuar, ajo provon të bëjë bashkë dy tipa; raport gati i paarritshëm; narcistët. Teknika e saj është përballja në komunikim me njëri-tjetrin me nga një pasqyrë përpara. Finalja është njohja e vetvetes. Tregon: “Akoma nuk e njoh veten. Kjo kalon në eksperienca të ndryshme. Në fazën që jam, deri tani kam kuptuar se jam rritur. Vetëm kaq. E dalloj se e kap veten shpesh në gabime. Kam zhdukur paragjykimet. Nuk dua të mendoj më se çfarë mendojnë të tjerët.”
-I ke frikë njerëzit që duan të të bëjnë keq?
“Jo. Kam një taktikë timen; i bëj shoqe a shokë, pastaj rrëzohen vetë barrierat. Tani që po e mendoj, ka disa që kanë folur keq. Nuk më vjen mirë. Si mund të kesh mendime negative për një femër!? Personalisht jam shumë feministe.
-Pse i ke prerë flokët zero?
“Në fillim i preva kot, për provë. Ia kalova makinën anash, pastaj i dhurova për bamirësi. Kam ndihmuar njerëz të sëmurë, po nuk i kam publikuar pasi nuk doja të bëja shfaqe. Me tullën time, sfidoj botën.
-Ndalemi tek Ema?
“Mami. E ndiej në distancë kur ka diçka. Ishte njëherë jashtë dhe instikti më tha ta merrja në telefon. Sapo folëm kuptova që nuk ishte mirë. Telepatia po më shfaqet dhe me shenja fizike. Ne jemi rritur bashkë. Ema ka një shprehje: “Çdo gjë do bëhet më mirë, nesër do dalë dielli prap!” Dhe unë ama i kam mësuar plot gjëra. Kapërceu frikën që kishte për t’u hedhur nga shkëmbi dhe u zhytëm direkt në det. Kam qenë shumë e vogël. E kapa përdore dhe fluturuam të dyja. Hera e parë që ajo guxoi ta bënte këtë gjë. Fëmijëria ime ka qenë shumë e bukur, një parajsë. Pushimet i kaloja gjithmonë në Jalë.
-Si është parajsa sipas teje?
“Si copë parajse në tokë do sillja përsëri plazhin. Më pëlqen deti. Më jep lirshmëri. Mbaj më pak rroba, lëkura është më e zezë. Për rrobat e banjos as nuk e vras mendjen shumë. Mjaft të më bëjnë dhe të rrinë mirë kur luaj me top. Nuk pushoj fare, jam jashtë gjithë ditën.”
-Një lloj mami tjetër, përveç Emës, në botën e re, kë do merrje?
“Do i doja pafundësisht të gjitha si Ema. Mendjehapura. Duhet t’i lënë fëmijët të lirë. Thellë në zemër dëshiroj t‘i shikoj mamatë gjithmonë të lumtura.”
-Po babi jot?
-Unë kam jetuar me Emën. Sa për babin, e vetmja gjë është përshtypja që më bën perceptimi i të tjerëve ndaj meje. Me të më bashkon muzika, loja me letra, “Bridge”. Kam luajtur njëherë 1 orë e gjysmë. Kjo lojë më tërheq. Është inteligjente dhe ka 2600 rregulla.
– Imagjinoje veten; ti një mami, në botën e re…
“Eee nuk e mendoj akoma.” (Retina e syve iu thellua ëmbël si qielli kur i largohen rete… Mendohet). “Do doja që fëmijën e parë ta kisha çun. Gjëja kryesore që do i mësoja është që të sillej mirë me femrat.
-Tipi i të dashurit që do merrje me vete?
“Romantik dhe sfidues. Ai që të jep kënaqësinë e debatit. Kurrë një të dashur që të thotë: “Po ke të drejtë.” Unë atë e lë direkt. Njeriu që dua më ka mësuar të qesh. Interesante është se më ka njohur me njerëz të kulturave të ndryshme.
-Muzika për ta marrë me vete?
“Nuk do kuptoja jetën e rikrijuar pa muzikën rok dhe atë klasike. E gjithë energjia ime aktualisht është përqëndruar tek muzika. Idhulli im, Asaf Avidan. Më ngjall shumë emocion. Nuk është perfekt dhe ky është ndryshimi. Është tipik. Ka vibrato që e përdor në vende ku nuk e pret. E zbulova rastësisht në internet. Triniteti plotësohet nga Beth Hart dhe Paolo Nutini.
– E do famën?
“E kam injoruar. Kam aq mundësi që ta bëj edhe thjesht duke ecur në rrugë. Këtu të famshëm quajnë dallaveret.
-Cilat libra do ngarkoje për njeriun e ri?
“Ooo nuk zgjedh dot. “Dhëmbi i bardhë” Jack London. Kam vrapuar dhe unë si në libër me imagjinatën time. Pastaj njoha Paul Auster me: “Libri i iluzioneve”, kur më ra në dorë: “Triologjia e New Yorku-t” dhe po ashtu dashuroj: “Sekreti i madh”, David Icke.
-Çfarë të shkaktoi ky libër?
“Më bëri të kuptoj se duhet të jesh p… none që t’ia dalësh në këtë botë.”
-Ke provuar të jetosh brenda kornizave?
“Poooo, 3 muaj. U mora me llafe. Kot për të parë veten si do ishte. Shkova në pub e veshur e sajuar dhe shikoja këta lacat që e vetmja mënyrë për t’i afruar femrat tek vetja, është kur përpiqen të japin çdo gjë. Për mua ata meshkuj janë homoseksualë, derisa nuk kanë aftësi të tjera dhe nuk dinë se çfarë të bëjnë.”
-Çfarë mendon për homoseksualët?
“Kanë jetën e tyre. Më pëlqejnë vetëm kur kanë kurajon të pranojnë veten.”
-Fotot e tua të publikuara, nudo me një femër, janë komentuar për lesbizëm, si u ndjeve, çfarë bëre?
“Hiç, asgjë. I injorova. Qesha me të madhe, pastaj shkova të haja sushi. Ja sot përshembull jam veshur si çun. Bluzë tute, xhinse boyfriend. Doja të kapja reagime.”
-Ke një lloj njeriu që do e përjashtoje nga Toka e re?
“Pedofilët. Vendi i tyre le të mbetet bosh. Ata nuk mund t’i pranoj.”
-Ku i gjen veshjet që të përshtaten me tipin tënd?
Jashtë Shqipërisë. Kur lëviz, shikoj edhe blej. Nuk harxhoj më shumë se 30 mijë lekë të vjetër. Më pëlqejnë rrobat ironike. Shpesh kombinoj fustane të ngushta klasike me atlete. Në klube shkoj me shapka.
– Çfarë të pëlqen ta kesh me vete sërish për ta ushqyer pasionin?
“Radion. Është kaq “funny”. I bën njerëzit të lirë të shprehin opinionin e tyre. Të lë hapësirë për imagjinatë.
-Ke porosi personale në prag të startit të gjeneratës që po vjen?
“Po. 1: -Legalizmin e marihuanës. Ajo ka veti kurative. Në fakt, nga një cigare e kam ndezur rrallë, po nuk kam varësi. Dhe e dyta: -Një sistem me lidera. Ata janë “truri” që çon para idetë.
-Si fitohen lekët sipas teje?
“Nëse çdokush bën punën për të cilën ka prirje, të gjithë do merrnin më shumë kënaqësi nga profesioni dhe do kishin më shumë të ardhura.
-Moda?
Më pëlqen. Në kompleks, produkti ka nga pas një staf të tërë artistësh që e kanë krijuar. Me modën më lidh arti. Më tërheqin shumë veshjet që godasin.
*shënimi i autorit: nëse keni kërkuar për librat dhe muzikën e përmendur më lart, keni rënë nën efektin “Sara”.*
Përgatitur nga Anilda Kaçaçi
*Publikuar në numrin 7 të revistës “ICON”
