Pas nënshkrimit të marrëveshjes së Ministrisë së Kulturës me një fondacion shqiptaro-amerikan për menaxhimin e Butrintit, po dalin në pah një e nga një disa gënjeshtra. Para marrjes së këtij vendimi, Ministria e Kulturës hartoi një ligj të ri në vitin 2018-të për t’i hapur rrugën fondacioneve të posaçme që të administrojnë në formë direkte ose indirekte pasuritë kulturore në pronësi publike.
Por me këtë ligj, Ministria shkeli Konventën e Parisit, që si një marrëveshje ndërkombëtare e ratifikuar ka epërsi ndaj ligjeve tona. Konventa e ka të caktuar qartë rolin e fondacioneve publike/private, që nuk duhet kurrsesi të kenë rol menaxhimi, e aq më tepër të jenë të huaja. Në nenin 17 të Konventës së Parisit thuhet se këto fondacione duhet të jenë vendase dhe se mund të angazhohen vetëm për qëllime filantropike. (Lexo Këtu)
Mirëpo e gjithë çështja nuk mbyllet me kaq! Ministria e Kulturës është shprehur se për Planin e Menaxhimit të Butrintit janë përfshirë ekspertiza të huaja dhe shqiptare, por në të vërtetë këto të fundit nuk ekzistojnë askund.
Plani i Menaxhimit është hartuar vetëm nga ekspertiza e huaj
Forumi për Mbrojtjen e Trashëgimisë Kulturore ka denoncuar gënjeshtrën e radhës së Ministrisë për planin e menaxhimit. Në hartimin e tij është përfshirë vetëm një emër shqiptar, që nuk ka një rol kyç dhe gjithë të tjerët janë të huaj.
Plani i Menaxhimit të Parkut Kombëtar të Butrintit është hartuar nga kompania Prince + Pearce, që vetë ka vetëm ka dy punonjës. (Lexo Këtu)
Mirëpo kjo kompani me një ekip konsulentësh ka hartuar planin dhe siç shihet në foto poshtë të gjithë janë emra të huaj.
Nuk është e kuptueshme se si një grup të huajsh mund të njohin më mirë pasuritë e vendit tonë dhe të tregojnë kaq shumë interes për to. Pjesa e tyre më e madhe nuk kanë as ekspertizë në pasuritë e trashëgimisë së UNESCO-s dhe kështu kushdo mund të dyshojë se qëllimi i tyre i vërtetë mund të jetë përfitimi i disa parave nga Butrinti e asgjë më tepër.
Studiuesit dhe ekspertët shqiptarë prej kohësh kanë ngritur shqetësimin për menaxhimin e Butrintit nga të huajtë, sepse kjo gjë dëshmon paaftësinë e shtetit shqiptar për të zotëruar pasuritë kombëtare. Sipas tyre kjo nuk ndodh në asnjë vend të Evropës, pëveçse në ato shtete që janë në rrezik apo në luftë.
