Jo të gjitha plagët janë të dukshme, sidomos ato që vijnë nga një fëmijëri nën hijen e një prindi narcisist. Psikologët Wendy Behary dhe Dr. Craig Malkin shpjegojnë se ky realitet lë pas gjurmë të thella, që shfaqen në mënyrën si ne ndërtojmë marrëdhënie, e kuptojmë veten dhe përballemi me botën.
Disa nga shenjat më të zakonshme janë: vështirësia për të thënë “jo”, prirja për të kënaqur të tjerët në dëm të vetes, ndjenja e vazhdueshme se duhet të jesh i përsosur për të merituar dashuri, mungesa e një identiteti të qartë dhe ndjenja e përgjegjësisë për emocionet e prindërve që në fëmijëri.
Sipas specialistëve, fëmijët e rritur në mjedise të tilla mësohen të shtypin nevojat dhe ndjenjat e tyre, duke besuar se janë “të tepërt” ose “të pavlefshëm” nëse nuk përmbushin pritshmëritë e të tjerëve.
Çfarë mund të bëhet?
Hapi i parë është ndërgjegjësimi. Pranimi i të kaluarës nuk është fajësim, por çlirimi nga një histori që nuk e ke shkruar vetë. Në disa raste, distancimi emocional apo fizik nga një prind abuziv është i nevojshëm për të rikthyer ekuilibrin.
“Abuzuesit janë 100% përgjegjës për sjelljet e tyre,” thotë Malkin. “Nëse nuk pranojnë që ka një problem, nuk ka shpresë për ndryshim.”
Nuk është faji yt mënyra si je rritur. Por është përgjegjësia jote si do ta shkruash pjesën tjetër të jetës.
