Në një rrëfim të rrallë dhe plot emocione, Ermal Meta ka ndarë për herë të parë lidhjen e veçantë që ka krijuar me dy vajza adoleshente nga një jetimore në Shqipëri. Megjithëse ligjërisht nuk i ka adoptuar ende për shkak të statusit martesor, ai dhe partnerja e tij Chiara e kanë përfshirë pa hezitim dashurinë dhe përkushtimin e tyre prindëror në jetën e këtyre vajzave.
“Kur u larguan për një verë, kuptova se nuk mund të bëja më pa to”, rrëfen ai mes lotëve, duke përshkruar momentin kur u ndje për herë të parë baba i tyre.
“Unë dhe partnerja ime Chiara së shpejti do të kemi me vete dy vajzat tona të tjera, të cilat deri më tani kanë qenë në një jetimore në Shqipëri. I takuam kur ishin 15 vjeç, por duke qenë se nuk ishim të martuar, nuk mund t’i adoptonim. Në qershor ata do të mbushin 18 vjeç dhe do të mund të vijnë të jetojnë me ne. Por, po ju them, ato tashmë janë vajzat tona për tre vjet. Nuk kam folur kurrë për këtë…”.
Si jeni njohur me to?
“Duke punuar me këtë shtëpi familjare që pret vajza dhe vajza të reja, shpesh me histori të tmerrshme pas tyre. Që atëherë jemi parë gjatë gjithë kohës, ose shkojmë t’i vizitojmë ose vijnë këtu, ne kemi vite që jemi të përfshirë në këtë gjë”.
Kur e kuptoi se ishte bërë babai i tyre?
“Në momentin kur ata u larguan, një verë, dhe kuptova se nuk mund të bëja dot më pa ta… Ja, gjithçka ishte rastësisht… Unë duhej të isha në Romë, pastaj në Milano, dhe në vend të kësaj isha në Bari duke luajtur. Murgesha që rriti dhe shpëtoi në thelb vajzat, të cilat tashmë e njihja se kishin qenë disa herë në atë shtëpi familjare, më telefonon dhe më thotë se janë në qytet për të bërë një treg bamirësie. Ndaj mundohem t’i shoh dhe atë ditë ishte ditëlindja e Lumes, por nuk e dija, njësoj si e mamasë sime, me të cilën do të festoja në mbrëmje. Do t’i marr dhe do të dalim për drekë. Ndërkohë prisja një telefonatë nga një mik, i cili duhej të më përgjigjej për pushimet që duhej të bënim. Me pak fjalë, ky djalë më shkruan dhe për të dytin vit radhazi po më bën një sharje të madhe. Kështu unë, që isha në makinë me ta, në një moment u ktheva dhe thashë: “Vajza, çfarë keni për të bërë këtë verë?”. “Ah, jo, asgjë.” “Nëse doni të vini me pushime me mua dhe Chiara…”. Ata ishin shumë të lumtur, murgesha më shikoi e hutuar dhe një moment më vonë kuptova se nuk e kisha pyetur Kiarën. Kështu që unë shkoj në shtëpi dhe them: “Zemër, duhet të të them diçka.” Ia shpjegova, por edhe ajo ishte shumë e lumtur”.
Si shkoi?
“Shumë mirë. Edhe pse e kuptova që nuk flija kurrë, i mbaja gjithmonë veshët hapur. Një shqetësim total. Më pas u kthyem në shtëpi, dhe në një moment ata u larguan. Chiara dhe unë u gjendëm në një heshtje të pabesueshme, ata po bënin një raketë si Madonna, dhe një heshtje halucinative kishte rënë, fillova të qaja si një fëmijë në banjë, unë munda të qaja si një fëmijë në banjë. Pastaj u pajtova me murgeshën që, pasi kishin shkuar në familje të tjera që duhej t’i merrnin për verën, sipas marrëveshjeve të mëparshme, do t’i mbanim edhe për 15 ditë të tjera… Pastaj sigurisht që nuk janë të gjitha trëndafilat dhe lulet, sepse ata, që janë jetimë, kanë disa histori shumë të këqija, me ndonjërin nga ata më të mirët asgjë, dhe kjo tashmë tregonte qartë se çfarë lloj traume kishte ajo kur erdhi koha për të thënë lamtumirë, ajo doli jashtë, pastaj u kthye. Ajo qëndroi përballë meje dhe… Ajo po lëkundej. “Ke harruar diçka?” e pyeta. Ajo tha jo. “Atëherë pse u ktheve?” Dhe, në një moment, mbase donte të përqafohej, nuk më përqafoi, por mbështeti kokën këtu”.
Ai nuk mund ti birësonte sepse nuk ishe martuar.
“Edhe ne ndoqëm këshillën e murgeshës, ata mbaruan shkollën e mesme në Shqipëri dhe tani po rriten dhe do të mund të vijnë e të qëndrojnë me ne”.
