Para disa vitesh një shoqja ime më tregon një histori jo të sajën, por të një personi tjetër. Kjo historia ishte tepër e frikshme dhe, që nga ajo ditë, më mbeti gjatë gjithë kohës në mendje dhe më bënte presion. Domethënë, edhe kur mundohesha ta harroja, nuk e harroja dot. Nuk mund ta kontrolloja. Që atëherë jam bërë njeri që i fiksoj shumë gjërat. Po tregoj një rast: Unë jam person që ëndërroj shumë për veten. Kam shumë ëndrra për të ardhmen dhe gjithë personat që më rrethojnë janë pesimistë dhe nuk besojnë tek unë. Kur isha 7 vjeç kam pasur pasion këndimin. Më pas erdhi dhe ëndrra për aktrimin. Deri në një moshë unë i kisha thjesht hobi, por u kthyen në ëndrra më vonë. Kur fillova t’ua tregoja, njerëzit më thoshin se janë shumë të mëdha dhe nuk do të bëhen kurrë. Më përpara nuk u kushtoja rëndësi, por tani ka filluar të më fiksohet që unë nuk i dua më ëndrrat e mia si më parë, por e di që thellë brenda vetes i dua shumë. Të gjithë më thonë se avash-avash do të heq dorë dhe më duket sikur ashtu po ndodh. Theksoj se jam 17 vjeç dhe kam nevojë për mendimin tuaj.
Përshëndetje e dashur dhe faleminderit që na ke shkruar! Nga letra jote dalin në pah dy shqetësime: ndryshimi i madh që ka ndodhur tek ty pas historisë që ke dëgjuar nga shoqja dhe heqja dorë nga ëndrrat. Mundet që këto të dyja të lidhen me njëra-tjetrën. Si fillim, do të kisha nevojë të dija më shumë për historinë e frikshme që ke dëgjuar para disa vitesh. Por, meqë nuk ke shkruar asgjë veç frikës që të ka ngjallur dhe faktit që më pas “je fiksuar me gjërat”, kuptoj që duhet të ketë qenë shumë tronditëse për ty.
Në jetë, mund të përjetojmë ngjarje, qoftë edhe vetëm duke i dëgjuar nga të tjerët dhe ato të na lënë gjurmë në mendje, madje të shënojnë një kthesë në jetën tonë. Ngjarje të tilla, sigurisht, duhet të jenë shumë të forta dhe efekti i tyre është më i madh e më i zgjatur në kohë kur ndodhin herët në jetë (zakonisht, 10 apo 12 vitet e para të jetës), si dhe kur na gjejnë të papërgatitur e të pazotë për t’u përballur me to. Nëse ajo histori e dëgjuar ka qenë vërtet e frikshme për ty, ndoshta, do të duhet ta eksplorosh me ndihmën e një terapisti ndikimin e saj sot dhe të fuqizohesh për ta përballuar.
Çështja tjetër, shumë e rëndësishme, është fakti që ti nuk i do më ëndrrat si më parë dhe që të duket sikur po heq dorë nga ato. Thua se i ke dashur shumë (deri kur?), por se tani (që kur?) ke filluar të mendosh se nuk i do më ato si më parë. Kam nevojë të kuptoj: çfarë ndodhi që ti fillove të mos i duash më ëndrrat e tua? Kam nevojë gjithashtu të di se cilët njerëz rrotull teje janë pesimistë dhe të dekurajojnë nga ëndrrat. Familja jote? Prindërit? Më lejo të të them që në një moshë zhvillimi të vrullshëm siç je ti, një nga gjërat më dëmtuese është mungesa e mbështetjes për realizimin e ëndrrave.
Pse? Sepse ato ëndrra që ti i ke ushqyer që nga fëmijëria (kënga, aktrimi), janë, në fakt, motori që do të të vërë në lëvizje për të ndërtuar identitetin tënd. Pa e ndërtuar në mënyrë të shëndetshme identitetin, pra, atë që ti do të zgjedhësh TË BËHESH, në jetën shoqërore dhe profesionale, nuk mund të kalohet në mënyrë të shëndetshme në stade të mëtejshme të jetës. Unë e shoh me alarm këtë mungesë mbështetjeje nga njerëzit dhe shpresoj që në radhët e tyre, të gjesh njerëz (ndoshta mësues, miq, etj.) që të mbështesin, që ti të rifitosh besimin në ëndrrat e tua dhe natyrisht, të punosh fort për t’i arritur ato. Shpresoj të të kem ndihmuar sadopak!
Fundjavë të mbarë!
*Lediona Braho, psikologe klinike
Për Iconstyle.al
