Primati i ri i Kishës Katolike Romake mund të ketë qenë një nga bashkëpunëtorët më të ngushtë të Papa Françeskut dhe për vite me radhë ka mbajtur një nga pozicionet më të ndjeshme në Vatikan, atë të Kryetarit të Lëvizjeve të Kardinalëve, por si pikënisja e tij ashtu edhe sfidat me të cilat përballet e bëjnë punën dhe përpjekjen që do t’i duhet të bëjë mjaft të vështirë. Por edhe në këtë pikë, duket se rruga e tij prek ose më saktë kryqëzohet edhe një herë me atë të paraardhësit të tij.
Pikat e përbashkëta
Françesku mori drejtimin e Papës në një nga krizat më të vështira që Vatikani ka përjetuar ndonjëherë në historinë e tij moderne. Akuzat për mijëra abuzime me fëmijë nga anëtarë të kishës katolike, dhe veçanërisht zbulimet e mbulimit të tyre të hershëm të krimeve, tronditën të gjithë strukturën e katolicizmit. Benedikti dha dorëheqjen nga detyrat e tij nën peshën e kësaj krize të veçantë dhe Françesku doli në pah. Sot Leo XIV mund të mos jetë duke marrë detyrën në mes të një krize të brendshme, por vetë bota është në trazira. Pavarësisht përpjekjeve të tij, Françesku gjithashtu dështoi në fund të fundit të lehtësonte dhimbjen e viktimave të krizës, dhe duke pasur parasysh rrethanat, Papa i ri do të gjykohet edhe nëse do ta bëjë vetë këtë. Françesku dhe Leo vijnë nga urdhra të ndryshëm, Françesku një jezuit – Leo një augustinian, por të dy ndajnë të njëjtat parime të Paqes, përfshirjes, mbështetjes për ata që janë në nevojë dhe një dashuri të veçantë fetare për Virgjëreshën Mari. Françesku ia besoi një nga pozicionet më të rëndësishme në Vatikan ditët e fundit, bazuar në rëndësinë kritike të zgjedhjeve, ish-Kardinalit Amerikan, dhe ai vetë sot ka njohuri të plota për drejtuesit që mund të promovojnë qëndrimet dhe idetë e tij për të ardhmen e Kishës Katolike. Sigurisht, Françesku dhe Leo vijnë të dy, dhe në fakt njëri pas tjetrit, nga kontinenti amerikan, një zonë që për dekada të tëra ishte një “faktor bllokues” edhe për një propozim për zgjedhje në fazat e para të “njohjes” së një Konklavi.
Sfidat e mëdha dhe ekuilibrat kritikë
Papa i ri ka një mision të vështirë përpara tij, dhe në fakt me disa “kapituj”, disa prej të cilëve mjaft të vështirë dhe të tjerë me rrezik të konsiderueshëm. Papa Amerikan duhet të vazhdojë hetimet e tij mbi rastet e fëmijëve të abuzuar, t’i ofrojë prova opinionit publik global dhe, në fund të udhëtimit, të rivendosë konceptin e “faljes” përballë dhimbjes kronike të viktimave. Sipas asaj që është bërë e ditur në orët e para pas ngritjes së tij në krye të Kishës Katolike, Leo XIV e ka marrë tashmë këtë çështje specifike në duart e tij, duar që, vlen të përmendet, nuk janë të rënduara nga mosha, të paktën jo në masën që ishin ato të paraardhësve të tij. Papa i ri, nëpërmjet fjalimit të tij të parë, e vendosi Paqen si bazë të rrugës së tij. Lufta në Ukrainë, kriza në Lindjen e Mesme, por edhe situata në Siri, Indi dhe Pakistan kërkojnë ndihmën e tij. Dhe nëse Papa Françesku ka qenë i qartë se jeta njerëzore ka të njëjtin vlerë në sytë e Zotit pavarësisht nga feja, origjina dhe ngjyra, kjo duhet të demonstrohet në praktikë nga pasardhësi i tij, i cili nuk ka reputacionin e të qenit “konfrontues”, por të të qenit një “ndërtues urash”. Gjithashtu, ia vlen të mbahet mend qëndrimi i Papës ndaj të fuqishmëve në botë. Françesku ka qenë një kritik i shpeshtë i presidentëve dhe kryeministrave madje edhe të fuqive më të mëdha të botës, diçka nga e cila Papa i ri nuk duket se ka “frikë”.
Konkretisht, përmes mediave sociale që Leo mirëmban, ai është shprehur vetëm 5 herë këtë vit. Në dy prej tyre, ai nuk hezitoi të kritikonte hapur qëndrimet e zëvendëspresidentit të SHBA-së J. D. Vans, politikanit të fundit me të cilin Françesku u shfaq në publik pak para se të jepte frymën e fundit. Sipas raportimeve, Leo nuk ka problem të përfshihet edhe në çështje komplekse politike dhe diplomatike, dhe mbetet për t’u parë nëse ai do ta shfrytëzojë ndikimin e madh të pozicionit të tij të ri dhe do të vazhdojë në gjurmët e paraardhësit të tij.
Doktrina që i ngjan “të paprekshmit”
Nëse ngjashmëritë midis Françeskut dhe Leos konfirmohen, me këtë të fundit që merr përsipër barrën e Papatit, atëherë nëse diçka duket se është “në rrezik”, ajo është doktrina katolike. Papa Françesku ka bërë shumë hapa të rëndësishëm dhe nganjëherë të rrezikshëm ndaj doktrinës katolike, duke i turpëruar disa herë qarqet konservatore dhe ultrakonservatore në Kishën Katolike. Megjithatë, deri në fund të jetës së tij ai nuk e bëri mostrën vendimtare përfundimtare, domethënë, nuk hapi një kapitull “rishikimi”. Françesku i përqafoi fjalë për fjalë dhe figurativisht të gjithë njerëzit dhe nxori në pah imazhin e tij të barazisë dhe dashurisë. Këto nuk u reflektuan kurrë në asgjë më shumë, dhe nëse diçka e tillë ndodh gjatë mbretërimit të Leos, do të jetë një zhvillim i rëndësishëm dhe një surprizë.
