Brigitte Bardot, aktorja dhe këngëtarja franceze që u bë një seks-simbol ndërkombëtar përpara se t’i kthente shpinën filmit për t’iu përkushtuar të drejtave të kafshëve, ka vdekur në moshën 91-vjeçare.
Bardot fitoi famë ndërkombëtare me filmin e vitit 1956 “Dhe Zoti… Krijoi Gruan”, shkruar dhe drejtuar nga bashkëshorti i saj i atëhershëm, Roger Vadim, dhe për dy dekadat e ardhshme mishëroi imazhin e “macesë seksi”. Megjithatë, në fillim të viteve 1970 ajo njoftoi tërheqjen e saj nga aktrimi dhe u bë gjithnjë e më aktive politikisht.
E lindur në vitin 1934 në Paris, Bardot u rrit në një familje të pasur dhe tradicionale katolike, por ajo u dallua si balerinë mjaftueshëm sa për t’u lejuar të studionte balet, duke siguruar një vend në Konservatorin e famshëm të Parisit. Në të njëjtën kohë, ajo punoi si modele dhe u shfaq në kopertinën e Elle në vitin 1950, në moshën vetëm 15 vjeç.
Puna e saj si modele i hapi rrugën për të hyrë në kinema. Në një nga audicionet, ajo takoi Vadimin, me të cilin u martua në vitin 1952, pasi mbushi 18 vjeç. Fillimisht, ajo luajti role të vogla, me dukshmëri që po rritej gradualisht. Në vitin 1955, ajo luajti dashurinë e Dirk Bogart në filmin Doctor at Sea, i cili pati një sukses të madh në Britani, shkruan Guardian.
Megjithatë, ishte filmi i Vadimit “Dhe Zoti… Krijoi Gruan”, në të cilin Bardot luajti një adoleshente të padisiplinuar në Saint-Tropez, që çimentoi imazhin e saj dhe e transformoi atë në një ikonë ndërkombëtare. Filmi pati një sukses të madh si në Francë ashtu edhe në nivel ndërkombëtar, duke e lançuar atë në ballë të yjeve të filmit.
Përtej publikut të gjerë, Bardot u bë shpejt një burim frymëzimi për intelektualët dhe artistët – midis tyre Beatles legjendarë, John Lennon dhe Paul McCartney, të cilët u kërkuan partnerëve të tyre të atëhershëm t’u lyenin flokët bjonde, duke imituar stilin e saj.
Kolumnisti Raymond Cartier shkroi një artikull të gjerë mbi “Le cas Bardot” (“Rasti Bardot”) në Paris Match në vitin 1958, ndërsa Simone de Beauvoir botoi esenë e saj të famshme “Brigitte Bardot dhe Sindroma e Lolitës” në vitin 1959, duke e paraqitur aktoren si gruan më të çliruar në Francë. Në vitin 1969, Bardot u zgjodh si modelja e parë e vërtetë për Marianne, simbolin e Republikës Franceze.
Në fillim të viteve 1960, Bardot luajti në një seri filmash të mëdhenj francezë, duke përfshirë dramën e Henri-Georges Clouzot të nominuar për çmimin Oscar, “Very Private Affair” të Louis Malle (krahas Marcello Mastroianni) dhe “Contempt” të Jean-Luc Godard.
Në gjysmën e dytë të dekadës, ajo pranoi oferta nga Hollywood-i, të tilla si Viva Maria!, një komedi e periudhës që zhvillohet në Meksikë dhe ku luan edhe Jeanne Moreau, dhe filmi western Shalako me Sean Connery.
Në të njëjtën kohë, ajo ndoqi një karrierë muzikore, e cila përfshinte regjistrimin e versionit origjinal të këngës së Serge Gainsbourg, Je T’Aime… Moi Non Plus, të cilën ai e kishte shkruar për lidhjen e tyre jashtëmartesore. Duke pasur frikë nga skandali kur bashkëshorti i saj i atëhershëm, Gunther Sachs, e zbuloi, Bardot i kërkoi Gainsbourg të mos e publikonte atë. Më vonë ai e riregjistroi atë me Jane Birkin, duke shënuar një sukses të madh komercial.
Megjithatë, Bardot e gjeti presionin e famës gjithnjë e më mbytëse. Siç i tha ajo Guardian në vitin 1996, “çmenduria që më rrethonte gjithmonë dukej joreale. Nuk isha kurrë vërtet e përgatitur për jetën e një ylli”.
Ajo u tërhoq nga aktrimi në vitin 1973, në moshën 39 vjeç, pas filmit The Instructive and Cheerful History of Colinot. Që atëherë, ajo i është përkushtuar mbrojtjes së kafshëve, duke marrë pjesë në demonstrata kundër gjuetisë së fokave në vitin 1977 dhe duke themeluar Fondacionin Brigitte Bardot në vitin 1986.
Më pas ajo u dërgoi letra proteste udhëheqësve botërorë për çështje të tilla si eliminimi i qenve në Rumani, vrasja e delfinëve në Ishujt Faroe dhe therja e maceve në Australi.
Ajo gjithashtu shprehu shpesh pikëpamje ekstreme mbi therjen fetare të kafshëve. Në librin e saj të vitit 2003 “Një britmë në heshtje”, ajo përqafoi qëndrime politike të krahut të djathtë, duke sulmuar homoseksualët, edukatorët dhe të ashtuquajturin “islamizim të shoqërisë franceze”, gjë që çoi në dënimin e saj për nxitje të urrejtjes racore.
E vërteta e patreguar e Brigitte Bardot
Bardot kishte një histori të gjatë mbështetjeje për Frontin Kombëtar (më vonë i riemëruar si Tubimi Kombëtar), duke i thënë gazetës Guardian: “Sa i përket rritjes së tmerrshme të imigracionit, unë i ndaj plotësisht pikëpamjet e Jean-Marie Le Pen.” Në vitin 2006, në një letër drejtuar Ministrit të Brendshëm të atëhershëm, Nicolas Sarkozy, ajo tha se popullsia myslimane e Francës po “shkatërronte vendin tonë duke imponuar praktikat e saj”.
Bardot ishte martuar katër herë: me Vadim (1952–1957), Jacques Charrier (1959–1962), me të cilin pati një djalë, Nicolas, në vitin 1960, me Jacques (1966–1969) dhe me ish-këshilltarin e Le Pen, Bernard d’Ormal, me të cilin u martua në vitin 1992.
Në të njëjtën kohë, ajo pati një sërë marrëdhëniesh të profilit të lartë, duke përfshirë ato me Jean-Louis Trintignant dhe Gainsbourg.
