Kulla Eiffel, një simbol i Parisit dhe një nga strukturat më të njohura në botë, nuk është vetëm një atraksion turistik, por edhe një shembull i dukshëm i ndikimit të temperaturave në materialet e ndërtimit. E ngritur në vitin 1889 për Panairin Botëror, ajo ishte fillimisht 300 metra e lartë, por gjatë muajve të verës, Kulla ndjen ndikimin e temperaturave të larta dhe rritet paksa, duke u bërë më e lartë se sa ishte projektuar.
Për ndërtimin e saj, inxhinieri Gustave Eiffel përdori gizën, një material të njohur për qëndrueshmërinë e tij ndaj presionit dhe forcave horizontale, si era. Megjithatë, materialet metalike, si giza, janë të ndjeshme ndaj ndryshimeve të temperaturës dhe pësojnë një fenomen të njohur si “zgjerimi termik”. Kur temperatura rritet, atomet e metalit përshpejtohen dhe distancohen nga njëra-tjetra, duke çuar në zgjerimin e materialit.
Për shembull, nëse temperatura rritet me një gradë Celsius, një shufër hekuri e gjatë një metër zgjeron për 12 mikrometra (12 miliontat e një metri). Kjo mund të duket e papërfillshme, por kur bëhet fjalë për një strukturë 300 metra të lartë, ky fenomen është i ndjeshëm. Në kushte të nxehta, Kulla Eiffel mund të rritet deri në 15 centimetra, një ndryshim që mund të duket i vogël, por që është i matshëm dhe dukshëm në nivelin e strukturës.
Përveç ndikimit të temperaturës, ndihmon edhe dielli, i cili mund të rrisë temperaturën e metalit deri në 60-70°C. Kjo i bën disa pjesë të Kullës të rriten më shumë se të tjera, duke e përkulur lehtë atë.
Pra, Kulla Eiffel nuk është vetëm një monument historik dhe inxhinierik, por edhe një “termometër gjigant” që tregon ndryshimet e temperaturës në Paris, duke u rritur dhe tkurrur me kalimin e stinëve.
