Dr. Antonio Asso kardiologu që ka trajtuar futbollistin Dwamena dhe i pari që konstatuar problemin e tij në zemër ka botuar një letër në Heraldo de Aragón ku mes të tjerash shkruan se “Ky është fundi i një historie të trishtë dhe të parashikueshme”
Futbollisti ganez Raphael Dwamena , ish-lojtar i Levantes dhe Real Zaragozas, vdiq të shtunën e kaluar në moshën 28-vjeçare në Shqipëri pasi u rrëzua gjatë një ndeshjeje. Ai vuante nga një aritmi kardiake që u zbulua dhe u trajtua gjatë sezonit 2019-2020 në kryeqytetin aragonez.
Pas vdekjes së tij, ka pasur shumë shprehje ngushëllimi dhe ka pasur shumë dëshmi që kanë kujtuar cilësitë njerëzore të Dwamenës. Midis tyre, Antonio Asso , një mjek në Shërbimin e Kardiologjisë në spitalin Miguel Servet në Zaragoza, i cili duhej ta bindte atë të shihte se problemet e tij në zemër ishin të papajtueshme me të dëshirën e tij për luajtur futboll dhe, jo pa përpjekje për shkak të ngurrimit të lojtarit, ata arritën të vendosin një defibrilator mbi të.
Në një letër të hapur drejtuar Heraldo de Aragón, botuar këtë të hënë, Asso kujton se ai u takua me Dwamena në tetor 2019 kur mjeku i Real Zaragoza, Irineo De los Mártires , i shqetësuar për disa marramendje që lojtari raportoi në ndeshjet e fundit, kërkoi vlerësimin e tij. Muaj më parë, atij i ishte vendosur një monitor i vogël nënlëkuror dhe “rekordi ishte i qartë për lidhjen e simptomave të tij me aritmitë serioze ventrikulare që ndodhën gjatë lojës së futbollit”.
Kardiologu thekson: “Para se të filloja t’i shpjegoja gjetjet, isha i vetëdijshëm për rëndësinë që do të kishin fjalët e mia për këtë atlet të ri afrikan, në atë kohë në elitën ekonomike dhe profesionale, e ardhmja e të cilit si futbollist po shuhej. Megjithatë, “arritëm ta bindim për nevojën urgjente për të vendosur një defibrilator për të paktën të garantuar jetën e tij, në të njëjtën kohë që këshilluam të mos ushtronte sporte profesionale”, vijon ai në letrën e tij publike.
Mjeku shpjegon më tej: “Kam këmbëngulur që, ndërsa sëmundja përparonte, në një moment mund të adresonim origjinën e aritmisë përmes një ndërhyrjeje ablacioni, por kjo kërkonte që ai të mbahej në jetë dhe për këtë ishte thelbësor defibrilatori”.
Antonio Asso gjithashtu thotë në letrën e tij se, Raphaeli ishte një djalë i madh, fisnik dhe me sy të pastër, pa ajrin e një ylli. Ai e vendosi gjithë besimin e tij tek ne dhe pasi vendosi defibrilatorin u largua nga Spanja. Ndonjëherë më pyeste mua për disa këshilla me përpikmëri që iu përgjigja me dëshirë, megjithëse isha i vetëdijshëm që nuk po dëgjohesha.
“Ishte i vendosur të ndiqte karrierën e tij profesionale mbi të gjitha dhe përfundova duke humbur shpresën për të ndikuar tek ai”, shton ai.
Asso kujton: “Disa vite më parë më thanë se defibrilatori i kishte shpëtuar jetën kur kishte një aritmi malinje që ishte dedektuar saktë automatikisht nga pajisja”.
Por këtu doktori ka një peng: “Ne kishim humbur kontaktet më pas. Një vit më parë mësova nga shtypi se ai kishte kërkuar heqjen e defibrilatorit të vendosur nga ne dhe se më në fund ishte eksplantuar (mendoj në Zvicër).
Por tashmë është vonë për pengjes, “vendimi i tij ishte i parevokueshëm dhe ai vendosi të gjithë përgjegjësinë mbi veten e tij dhe mbi vullnetin e Zotit në të cilin ai besonte. Që në atë moment kam qenë i vetëdijshëm se një ditë do të ndodhte tragjedia që ndodhi të shtunën në një fushë futbolli në Shqipëri ”, deklaron ai.
Për specialistin, Dwamena “ka vdekur si rezultat i një vendimi personal të respektueshëm, por nëse nuk do t’i ishte shpjeguar defibrilatori Raphaeli do të ishte ende gjallë”.
Ai shton gjithashtu se vit pas viti, përparimet teknologjike na vënë mjete të reja në duart tona për të trajtuar më mirë problemet serioze aritmike nga të cilat ai vuante, dhe është e mundur të spekulohet, për besimtarin, se këto teknika shërbehen nga i njëjti Zot në të cilit Dwamena me vendosmëri besonte.
“Ai besonte, por ky është fundi i një historie të trishtuar dhe të parashikueshme.”
Dhe letra përfundon duke treguar se “nganjëherë lajmet janë konfuze dhe është e rëndësishme të sqarohet për mijëra pacientë që mbajnë një defibrilator dhe besojnë në sigurinë që ai ofron, se nuk është dikush që mbante një defibrilator që ka vdekur, por dikush që nuk kishte atë dhe me vullnetin personal vendosi ta hiqte”
