Kur je dhënë e tëra në një histori dashurie, madje edhe kur ke anashkaluar jetën tënde, miqtë, interesat e tua (madje si shumë) për atë për të cilin të rrihte zemra, e kur ai person për të cilin ke dhënë kaq shumë zgjohet një mëngjes dhe thotë “Nuk të dua më”, zemra jote copëtohet.
Thyhet me të vërtetë e të mbledhësh copëzat duket e pamundur. E kur një zemër thyhet nuk kthehet më kurrë si më përpara.
E në këtë fazë ngre krye një instinkt primitiv, ai i mbijetesës që të shtyn të mos besosh më, të shohësh gjithçka si kërcënim, e të mbyllesh në vetvete.
Me thonj mbron ato mure që ke vendosur rreth zemrës tënde. Me familjarët, me miqtë dhe me një dashuri të re ti nuk je më e njëjta.
Mendja fiton ndaj zemrës dhe të pëshpërit në vesh: “Të kam thënë…”. “Nuk duhet t’u zësh besë…”!
Ndodh. Na ndodh të gjithëve ta përjetojmë këtë në jetë dhe është një ndjesi e tmerrshme.
Besimi se në të ardhmen mund të jesh e lumtur zbehet krejtësisht. Dikush ta ka shkatërruar atë ëndërr dhe tani ndjehesh e tradhtuar.
Ta lësh veten e lirë dhe t’i besosh të tjerëve të frikëson pa masë. Ndihesh e dobët dhe preferon të qëndrosh vetëm, nga frika se do të lëndohesh sërish.
Kur mësohesh vetëm, mund të të thonë gjithçka, por asgjë nuk të bën më të besosh sërish në dashuri.
Pas çdo “Të dua” apo “Të kam xhan” do ulësh sytë duke mos u besuar më.
Të duken sikur ato fjalë nuk janë për ty dhe e largon personin që t’i thotë.
Por të largosh njerëzit nga jeta jote do të të shërbejë vetëm që të ndjehesh akoma edhe më shumë vetëm.
Të rrezikosh është gjëja e duhur që duhet të bësh. Sepse më keq se një zhgënjim në dashuri është një jetë e jetuar pa dashuri.
Burimi: Vabbe
