Magjia e kinemasë janë skenat që aktorët kanë improvizuar, pa skenar. Spontaniteti dhe shprehja që del nga momente të tilla i shtojnë filmit një autenticitet unik, duke i bërë këto skena të paharrueshme. Aktorët, të çliruar nga kufizimet e fjalës së shkruar, arrijnë të krijojnë skena të paharrueshme që shpeshherë nxjerrin në pah karakterin e tyre në mënyra që as skenari i shkruar nuk mund t’i arrinte.
Disa nga këto skena kanë hyrë në historinë e filmit
Django Unchained (2012) – Skena e dorës së DiCaprios me gjakderdhje
Një nga skenat më të famshme në film tregon personazhin e Leonardo DiCaprio, Calvin Candie, duke mbajtur një fjalim. Më pas, DiCaprio përplas dorën e tij në një tavolinë me disa gota aq fort saqë e thyen njërën dhe në fakt u plagos. Pavarësisht dëmtimit, ai vazhdoi të luante, me dorën e gjakosur në plan të parë. Siç tregoi më vonë në një intervistë, dora e tij po i rridhte gjak në të gjithë tryezën. Skena ishte mbresëlënëse dhe u fut në film.
Ajo që e bën këtë skenë edhe më të paharrueshme është e qeshura që vjen gjatë fjalimit të Del Toros. Sipas intervistave, kjo e qeshur erdhi për shkak se Del Toro ishte… duke u shfryrë gjatë xhirimeve. Kjo çoi në të qeshurat spontane të pjesës tjetër të aktorëve, gjë që u kap edhe në pjesën e fundit të filmit.
Saving Private Ryan (1998) – Skena e rrëfimit
Një nga momentet më ikonike të filmit është skena ku ushtaraku Ryan ndan një histori për vëllezërit e motrat e tij. Kjo skenë, e cila nuk u përfshi në skenarin origjinal, u improvizua plotësisht nga Matt Damon. Ryan fillon t’i tregojë kapitenit Miller, të luajtur nga Tom Hanks, një histori se si ai dhe dy vëllezërit e tij kapën vëllain e katërt në hambar duke pasur një moment privat me një grua jo tërheqëse.
Historia, megjithëse në dukje jo interesante i shtoi filmit autenticitet dhe thellësi emocionale. Ky portretizimi i Ryan si një person i zakonshëm ishte një zgjedhje e qëllimshme nga Spielberg, pasi përmbysi pritshmëritë e audiencës dhe theksoi vlerën e brendshme të shpëtimit të një jete njerëzore, pavarësisht nga rëndësia e saj.
The Dumb and Dumber (1994) – Tingulli më i bezdisshëm
Skena “Tingulli më i bezdisshëm në botë” nuk ishte fillimisht në skenar. Jim Carrey, i cili luajti Lloyd Christmas, e improvizoi këtë skenë, duke e kapur bashkë-yllin e tij Jeff Daniels në befasi. Reagimet e vërteta shkaktuan kaos të madh komik.
The Shining (1980) – “Ja ku është Johnny!”
Torrance, në një gjendje çmendurie, thyen derën e banjës me një sëpatë për të shkuar te gruaja e tij Wendy, e luajtur nga Shelley Duvall. Ndërsa fut kokën tek pjesa e çarë aq larg sa për të spiunuar gruan e tij, ai shqipton fjalën rrëqethëse: “Ja, Johnny!” (“Ja Johnny!”).
Linja nuk ka kuptim në kontekstin e filmit, pasi emri i personazhit është Jack dhe nuk përmendej asnjë Johnny më herët në film. Linja nuk ishte në roman, as në skenarin e Kubrick. Ishte improvizimi i Nicholson, i frymëzuar nga prezantimi i famshëm i Johnny Carson nga spikeri Ed McMahon në “The Tonight Show Starring Johnny Carson”.
Bukuroshja Amerikane (1999) – Skena e darkës
Skena zhvillohet në një atmosferë tensioni, me familjen të ulur për darkë. Lester la punën e tij pasi shantazhoi shefin dhe i tregon vajzës dhe gruas së tij se çfarë ka ndodhur. Gruaja e tij, e luajtur nga Annette Bening, përpiqet të sillet normalisht, ndërsa vajza e tyre shpreh neverinë për sjelljen e tyre.
Momenti kryesor në këtë skenë është kur Lester, në një gjendje zhgënjimi, hedh një pjatë me asparagus. Ky veprim nuk ishte i skenarizuar, por më tepër improvizues nga Kevin Spacey. Aktorëve iu dha liria për të reaguar natyrshëm ndaj këtij veprimi të papritur, duke rezultuar në një moment të fuqishëm dhe autentik që i shtoi thellësi personazheve dhe rrëfimit.
The Godfather (1972) – Macja në prehrin e Don Vitos
Në skenën hapëse të The Godfather (1972), personazhi i Marlon Brandos, Don Vito Corleone, shihet duke përkëdhelur një mace. Kjo nuk ishte në skenar, por ndodhi kur një mace endacake u end në shesh. Regjisori Francis Ford Coppola e vendosi macen në prehrin e Brandos, duke krijuar një moment ikonik kinematografik. Macja i shtoi karakterit të Corleone-s një ndjenjë kërcënimi të qetë, duke simbolizuar kthetrat e fshehura nën pamjen e tij të ngrohtë dhe u bë një simbol i përjetshëm i filmit.
The Dark Knight (2008) – Duartrokitjet e Xhokerit
Në këtë skenë, Heath Ledger, i cili është në qelinë e tij, fillon një duartrokitje të ngadaltë, tallëse gjatë promovimit të Komisionerit Gordon. Kjo skenë është veçanërisht e dukshme sepse duartrokitja e ngadaltë nuk ishte pjesë e skenarit origjinal. Në vend të kësaj, ishte një improvizim i Ledger-it, duke i shtuar një prekje rrëqethëse personalitetit kaotik të Xhokerit.
Pretty Woman (1990) – Skena e kutisë së bizhuterive
Në këtë skenë, Richard Gere i dhuron Julia Roberts një gjerdan të mrekullueshëm, por shkon për të mbyllur kutinë në duart e saj kur ajo e merr atë. Regjisori vendosi të merrte mënjanë Gerin dhe t’i thoshte fshehurazi që ta mbyllte kutinë kur Roberts të shkojë të prekë gjerdanin. Reagimi i Roberts, me atë të qeshurën e saj të mrekullueshme, ishte 100% spontan.
Shoferi i taksisë (1976) – “Ti më flet?”
Skena në të cilën Travis Bickle, i luajtur nga Robert De Niro, fillon të flasë me veten në pasqyrë, duke përsëritur frazën “Ti po flet me mua?”, është padyshim skena më ikonike e filmit. Skenari thjesht thoshte se ai po flet me veten, duke e lënë De Niron të vendosë se çfarë të thotë. Ky rresht nuk ishte në skenarin origjinal.
