Në një natë të ngrirë, ndërsa dimri mbretëronte mbi Tokë, Hëna dhe Venusi u takuan në qiell. Hëna i tha Afërditës, perëndeshës së Dashurisë: “A e di, Afërditë, sa shumë na pëlqen të shikojmë Krishtlindjet në Tokë? Është një kohë kur mbizotëron dashuria dhe solidariteti.”
Afërdita u përgjigj me një buzëqeshje të ëmbël. “Sigurisht, e dashur Hënë. Kjo është stina kur zemrat hapen dhe njerëzit bëhen bashkë. Epo, le të bëjmë diçka të veçantë edhe për këtë periudhë kohore”.
Ndërsa nata përparon, Hëna dhe Venusi shikojnë nga sipër Tokës. Ata shohin fëmijë që bëjnë burrë dëbore dhe qeshin nën pemët e mbuluara me borë, ndërsa familjet mblidhen rreth oxhakut dhe ndajnë momente të bukura e të lumtura.
Në një moment, Afërdita, me përtacinë e saj të njohur, bëri një lëvizje magjike dhe menjëherë zanat e borës vërshuan Tokën. Këto zana shpërndanë lule të çelura që sollën dashuri dhe gëzim në zemrat e njerëzve. Krishtlindjet në Tokë u bënë edhe më magjike ndërsa dashuria dhe shpresa mbizotëruan.
Zanat e borës kishin për qëllim t’i shoqëronin njerëzit në ëndrrat e tyre, duke u dhënë atyre shpresë dhe optimizëm për të ardhmen. Dhe kur Krishtlindjet të mbarojnë, dashuria dhe solidariteti le të mbeten në zemrat e njerëzve, jo vetëm gjatë festave, por gjatë gjithë sezonit.
Është një kujtesë se Krishtlindja është një kohë magjie, dashurie dhe shprese, dhe Hëna dhe Venusi gjithmonë shikojnë me gëzim dashurinë njerëzore që shkëlqen gjatë kësaj stine.
