Një ditë para Ditës së Falënderimeve në Clarkston, Georgia, stafi nga Rrjeti i Grave Refugjate jofitimprurëse dërgoi kuti me ushqime dhe furnizime shtëpiake në apartamentet e të sapoardhurve. Në një derë iu përgjigj Shakila Aimaq, 31 vjeçe, një e diplomuar në shkollën e mjekësisë, e cila kohët e fundit ishte arratisur nga Afganistani me 18 anëtarë të familjes, duke përfshirë babanë e saj, një parlamentar që kishte frikë nga hakmarrja nga qeveria e re talebane.
Tre muaj e gjysmë pasi u larguan nga kryeqyteti afgan, Kabul, refugjatët kishin mbërritur një natë më parë në apartamentin periferik të Atlantës, ku vullnetarët vendas kishin lënë kartolina urimi dhe çokollata. “Nga e gjithë familja ime dua t’ju falënderoj”, tha Aimaq, duke iu drejtuar jo vetëm atyre që kishin ofruar dhuratat e mirëseardhjes, por edhe Shteteve të Bashkuara në përgjithësi. “Ndihemi shumë të sigurt.”
Këtë vit, shkrimtarët dhe fotografët e National Geographic u përhapën në të gjithë Amerikën për të dokumentuar forcat që bëjnë miliona njerëz të largohen nga shtëpitë e tyre. Ata ndoqën emigrantët LGBTQ+ që kërkonin siguri në Shtetet e Bashkuara, venezuelianët që iknin në Bolivi dhe salvadoranët e dëbuar së fundmi, duke filluar përsëri në një atdhe që mezi e njohin. Megjithëse rrugët për këta emigrantë ndryshojnë, historitë e tyre ndajnë elemente të njohura: pasiguri në mes të një udhëtimi të rrezikshëm; ligjet komplekse dhe në zhvillim; jetë të re të vështira dhe shpesh të vetmuara.
Ndërsa National Geographic theksoi këto udhëtime drejt dhe nga Amerika në serinë e tyre, “Historitë e Migrimit”, Organizata Ndërkombëtare për Migracionin, një agjenci e Kombeve të Bashkuara, po numëronte numrin e njerëzve në lëvizje globalisht. Sipas raportit të fundit, 281 milionë njerëz emigruan ndërkombëtarisht në vitin 2020. Pesëdhjetë vjet më parë, kjo shifër ishte 84 milionë njerëz. Nëse trendet vazhdojnë, viti 2021 do të ketë thyer një tjetër rekord për migrimin njerëzor.
Lëvizja është veçanërisht e dukshme përgjatë kufirit jugor të SHBA-së, ku më shumë emigrantë po përpiqen të kalojnë se në çdo kohë tjetër në 20 vitet e fundit. Në një muaj të caktuar, më shumë se gjysma kthehen menjëherë në Meksikë sipas një ligji të errët shëndetësor të vitit 1944 të miratuar nga ish-presidenti Donald Trump. Natonal Geographic ka dokumentuar se si i njëjti ligj, i quajtur Titulli 42, u përdor për të dëbuar rreth 14,000 haitian nga një kamp i improvizuar në Del Rio, Teksas. Shumica kishin ikur pasi një tërmet shkatërroi atdheun e tyre, tashmë të shkatërruar nga paqëndrueshmëria e vazhdueshme politike.
Në anën meksikane të kufirit, palestrat, kishat dhe fabrikat janë shndërruar në strehimore të mbushura me krevate marinari për të akomoduar emigrantët, shumica e të cilëve vinin nga vendet e Amerikës Qendrore dhe Karaibeve në një përpjekje për të arritur në Shtetet e Bashkuara. Në Juárez, përballë El Pasos, Teksas, zyrtarët e migracionit janë të mbingarkuar nga fluksi i nënave dhe fëmijëve që bënë udhëtimin e rrezikshëm për në Amerikë dhe u kthyen në Meksikë. Shumë prej tyre thanë se nuk e dinin se ku po ktheheshin mbrapsht derisa u kthyen me autobus nga ndalimi i SHBA-së në kufi.
“Gruaja që emigron është fytyra e re e migrimit”, thotë Blanca Castillo, një vullnetare e strehës në Juárez.
Çfarë i bën kaq shumë njerëz të largohen nga shtëpia?
Në Guatemalë, fermerët kanë braktisur tokën që nuk jep më misrin dhe fasulet që u nevojiten për të mbijetuar. Për vite me radhë, Dany Gáldamez, një inxhinier bujqësor, ka ndihmuar fermerët të tërheqin ushqimin nga rajonet e dëmtuara nga thatësira, uraganet dhe moti i paparashikueshëm. Ai shpresonte se do të ishte e mjaftueshme që uria të mos i çonte në kufirin e SHBA-së, sepse në thelb, thotë ai, “Migrimi ka të bëjë me kërkimin e burimeve për të ushqyer veten”.
Por këtë vit, sipas Programit Botëror të Ushqimit, vlerësohet se rreth 3.5 milionë guatemalanë – më shumë se një e pesta e vendit – janë të uritur. Gjithnjë e më shumë, duke përfshirë edhe vetë vajzën e Gáldamez, janë nisur për në Shtetet e Bashkuara.
Në qytetin e vogël të Seymour, Indiana, 20 vjet migrim nga Guatemala ka lulëzuar në një komunitet më të larmishëm. Sot, anëtarët e komunitetit Chuj, emigrantët indigjenë Maya, përbëjnë 10 për qind të banorëve dhe popullsia e qytetit është rritur pas vitesh.
Ky injeksion i të ardhurve nga të huajt në qytetet e vogla të Amerikës ka qenë në rritje që nga Akti i Refugjatëve i vitit 1980, i cili krijoi një proces për ofrimin e strehimit për njerëzit që ikin nga lufta dhe persekutimi. Ky tavan pranimi, siç dihet, pranoi një numër rekord të ulët refugjatësh nën administratën Trump. Tani që tavani është ngritur nga Presidenti Joe Biden, refugjatët po zhvendosen në të gjithë vendin. Ndër të parët janë të evakuuarit nga Afganistani pasi ra në duart e talebanëve. Së shpejti familje nga vendet e konfliktit si Kongo dhe Mianmar do të mbërrijnë në komunitetet që kanë një histori të mirëseardhjes së të huajve, gati për të filluar jetën e tyre të re.
National Geographic
Përktheu Iconstyle.al
