Si mund të ndryshojë jeta juaj në shtatë ditë? Mund të kujtojmë atë që kemi lexuar në librat e shenjtë, puna e Perëndisë për krijimin e tokës dhe gjithçkaje që u realizua brenda gjashtë ditëve, ndërsa në ditën e shtatë u çlodh nga gjithë vepra që kishte kryer.
Për disa prej jush mund të jetë një javë e zakonshme, por për Lanën në shtatë ditë mund të ndodhë gjithçka! Ajo personifikon çdo vajzë shqiptare, komshien e pallatit tuaj, kolegen e punës, miken tuaj, apo jeni vetë ju, që gjendeni mes tradicionales dhe dëshirës për të ndjekur “zemrën”.
Lana, e cila mendon se ka gjetur personin e ëndrrave, lihet pikërisht shtatë ditë para dasmës! Ndoshta mendimi i parë që ju vjen në mend është “hiq dorë”, por jo, ajo vendos që të gjejë “gjallë a vdekur” një dhëndër tjetër brenda një jave.
Jonida Vokshi është zgjedhur të luaj protagonisten në filmin “Shtatë ditë” me regji të Erion Bubullimës dhe skenar të Genc Përmetit. Nën presionin e shoqërisë dhe familjes për t’u martuar Jonida sjell idenë e vajzës që jeton në Tiranë, është e shkolluar, me një punë të mirë, e cila duhet të vuajë jo vetëm ndarjen, por edhe mentalitetin e kulturës me të cilën është rritur.
“Preferuam të qëndronim me idenë tradicionale, pasi është më gjithëpërfshirëse në kulturën shqiptare. Njerëzit në një pikë të caktuar martohen”, shprehet regjisori Erion Bubullima për “Iconstyle”, teksa tregon disa nga detajet e prapaskenave të xhirimit të komedisë romantike.
Erioni zbulon punën dhe sakrificat që u bënë gjatë muajit të xhirimeve, audicionin për zgjedhjen e aktorëve apo vendet për filmimin. Teksa hynim në brendësi të filmit, i cili jepet tashmë në kinema, regjisori flet për mentalitetin me të cilin përballen sot femrat shqiptare apo për faktin se si do të ndryshonte situata nëse do të ndodhte e kundërta: “Mashkulli të lihej shtatë ditë para dasmës”.
-Si lindi Erion Bubullima regjisor?
Kam kohë që kam marr këtë drejtim që para se të filloja universitetin. Kur kam qenë i vogël punoja në një emision në një televizion shqiptar, një program interesant në aspektin informativ. Që 16 vjeç realizonim reportazhe, dokumentare, video, ishte një program te TVSH-ja. Duke punuar gjithë kohës me reportazhe një moment shkon dhe drejtohesh në atë rrugë. Vendosa të shkoj të studioj kinemanë në Itali, në Romë, jetova 6 vite. Në një pikë të caktuar pas shkollës u ktheva në Shqipëri, punova për disa kohë në televizion.
-Nga u frymëzuat për filmin “7 ditë”?
Nuk ka asgjë personale mes meje dhe historisë së filmit. I vetmi që e ka zhvilluar skenarin fillimisht ishte Genc Përmeti. Personazhi i filmit ka moshën që kam unë dhe në një moment të caktuar të jetës, je dhe i detyruar të shkojë ndër mend disa ide të cilat më përpara nuk i kishe konsideruar, si p.sh, martesa. Gjatë procesit të realizimit të skenarit kemi pasur dhe diskutime nëse do të ishte mirë që propozimi të ishte për martesë, apo personazhi kryesor t’u prezantonte prindërve djalin me të cilin dilte. Preferuam të qëndronim pak më idenë tradicionale, pasi është më gjithëpërfshirëse në kulturën shqiptare. Kështu që është edhe një histori e bukur për t’u treguar dhe më e lehtë për të krijuar një dramë brenda një komedie. Të ndahesh nga i dashuri 7 ditë para se t’ua prezantosh prindërve, ndërkohë që po planifikon martesën.
-Pse ishte Jonida Vokshi e duhura?
Jonida është përzgjedhur duke patur një ide të qartë fillimisht se kush mund të ishte personazhi i duhur për ta bërë këtë rol. Jonida është një aktore e mrekullueshme, ka bërë edhe audicione për filma të huaj dhe ka dalë shumë mirë. Me siguri do të ketë projekte dhe për filma të huaj. E krijuam këtë ide dhe Jonida pasi teorikisht ishte përzgjedhur, bëri një “audicion”, një proces provash për të qenë ndihmë e përbashkët. Konfirmuam menjëherë se ishte zgjedhja e duhur.
-Si u përzgjodh kasti?
Për të gjitha aktorët që janë zgjedhur për personazhet në role ne kemi bërë audicione. Herë duke patur ide të qartë dhe herë duke provuar. Personazhet e tjerë, p.sh, Denard Xhillari, Bobi, me të punonim bashkë, ishim koleg. E kisha menduar që personazhi i pucit në film do të ishte Bobi, megjithëse e dija që duke mos patur eksperiencë në kinema mund të lodheshim pak për ta punuar personazhin. Dorian Ramaliu ishte një tjetër aktor shumë i mirë, që bëri provën për një rol dhe isha në dilemë se çfarë personazhi t’i jepja se ishte me të vërtetë një audicion shumë i mirë. Visjan Ukcenaj ishte ndër të vetmit që rolin e tij nuk e kisha menduar se kush do ta luante. Dhe erdhi në audicion, nuk njiheshim dhe ishte i vetmi që mbeti në mendje. Dhe pas dy javësh audicione, këdo që shihja e krahasoja me Visjanin. Secili personazh kishte karakteristikat e veta që
-Po Erionin e shohim diku në këtë film?
Jam në një rol shumë të vogël. Jam në një skenë që vendosëm që unë, producenti ekzekutiv, asistenti i parë i regjisë dhe skenografit ishim që të katërt në të njëjtën skenë. Të dilnim vetë si aktor, të kishim secili nga një batutë, donim që të fusnim veten tonë në personazh.
-Zgjodhët këndvështrimin e një femre që kërkon të martohet. Po nëse në rolin e protagonistit të ishte një mashkull?
Kam përshtypjen që edhe për një mashkull nëse do të ndodhet në të njëjtën situatë do të ishte i njëjti siklet. Zgjodhëm të ishte femër, se për femrën është më e sikletshme realizimi i përballjes ndërmjet familjes dhe partnerit të vet. Në imazhin tim femrat janë shumë më të forta, krijojnë më shumë empati dhe kanë histori më të forta për t’u treguar. Për mua ishte më e lehtë të tregoja një personazh femër që përballet me këtë situatë se sa një mashkull.
-Pse mashkulli nuk ishte gati për të thënë “Po”?
Jo çdo histori fillon nga gjeneza e problemit. Në historinë tonë, me siguri personazhi nuk ishte totalisht i bindur, duket që në skenat e para ka një lloj presioni përballë kësaj situate që ka, takimi me prindërit. Lehtësisht i influencuar nga biseda tavoline dhe ndoshta është një mendim që po e përpunon prej kohësh dhe thjesht është një personazh pak i dobët karakterialisht.
-A janë kështu meshkujt shqiptarë?
Mund të jenë kështu. Shpresoj që mua mos të më ndodh të jem kështu, se besoj të më ndodh. Por ka njerëz që u ndodh.
-Sa e vështirë është të realizosh një film në Shqipëri.
Është mjaftueshëm i vështirë, por jo i pamundur. Por të mendosh që një film realizohet në mesatarisht 1 muaj xhirime, 30-40 njerëz në set të cilët duhet të paguhen, të kenë kushtet optimale për të qenë kreativë, d.m.th që ka nevojë për disa kushte të caktuara. Përgjithësisht buxhetet në Shqipëri jo gjithmonë e lejojnë të bësh një punë shumë të rehatshme, por ka një sakrificë kolektive për realizimin një filmi. Të gjithë që punojnë në këtë fushë kanë ëndërr të realizojnë një film. Secili bën kompromisin me veten e vet për të qenë në një film. Gjë që nuk duhet të ndodhë më. Le të themi që kushton, siç ndodh gjithandej.
Burimi: Iconstyle.al
