Të gjithë e dimë që sportistët dhe artistët janë amabsadorët më të mirë të një vendi. Sukseset dhe arritjet e tyre në arenën ndërkombëtare e jo vetëm na i ngrenë zemrat peshë, por jo të gjithë janë në dijeni të kushteve ku punojnë dhe stërviten çdo ditë pa u lodhur, por pa marrë atë që meritojnë.
Vitin e kaluar të gjithë u prekëm kur kampioni i boksit Klevis Çelaj, nga Vlora rrëfeu për jetën e tij të vështirë dhe me shumë sakrifica dhe mundime.
Klevisi vjen nga një familje ekstremisht e varfër, dhe i është dashur të punojë që në moshë të vogël. Kushtet e vështira e kanë detyruar që të mos vazhdojë as gjimnazin. Për të mbajtur familjen, ai ka punuar në baret e qytetit të Vlorës që në moshën 12-vjeçare .Boksi për të ka qënë pasion dhe “shpëtim” nga realiteti i hidhur. E ka nisur gjithçka në mënyrë autodidakte, me dy doreza dhe një thes të dhuruar nga dashamirës. Ai stërvitet vetëm në natyrë .
Të fitonte titullin kampion kombëtar nuk ishte e lehtë. I janë dashur disa muaj stërvitje intensive dhe një dietë rigoroze për rënien nga pesha. Çelaj pas fitores së kampionatit kombëtar të boksit u shpërblye vetëm me 14 mijë lekë 1ë nuk i dolën as për të blerë një palë doreza boksi.
Asokohe “të gjithë” u ndërgjegjësuan dhe u vetëofruan për ta ndihmuar kampionin Çelaj i cili rrëfeu realitetin e vërtetë me të cilin përballen shumë të tjerë si ai por që nuk kanë mundur ta ngrenë zërin dhe të tregojnë atë që përjetojnë.
Drejtori i Departamentit të Sportit në Vlorë,Viron Toska u shpreh se Bashkia e Vlorës ka marrë të gjitha masat dhe se ai do të merrte pagën mujore si gjithë të tjerët.
“Bashkia e Vlorës ka marrë të gjitha masat, që në të ardhmen Klevisi me porosi të kryetarit të Bashkisë, zotit Dritan Leli do të jetë pjesë e Flamurtarit. Sepse deri tani nuk ka qenë, ka qenë pjesë e Vllaznisë së Shkodrës. Duke u futur në buxhetin e ri do të jetë pjesë e Flamurtarit dhe do të marrë një pagë maksimale si të gjithë kampionët që janë në klub.Me vendim të këshillit të ministrave, është me VKM dhe varion nga 1 deri në 62 mijë e 500. Por, kjo do vendoset kur të dalë buxheti i ri. Pra, brenda kësaj shume me porosi të kryetarit të Bashkisë, Klevisi besoj do trajtohet maksimalisht, njëlloj si gjithë kampionët e tjerë të Flamurtarit.”
Në një intervistë të fundit, Çelaj tha se edhe pse ka kaluar një vit asgjë nuk ka ndryshuar dhe kushtet e tij janë mizerabël dhe shpresa e tij e vetme është largimi nga vendi një orë e më parë.
“Nuk e kam lënë stërvitjen pasi dua të iki jashtë. Stërvitem vetëm, nuk kam ekip trajner. Dhe përsa i përket kushteve në të cilat jetoj është e njëjta situatë si vitin e kaluar. Nuk kishte asnjë lloj reagimi nga ana e shtetit vetëm nga njerrëzit e thjeshtë. Vazhdoj të jetoj në kushte ekstremisht të vështira. Kam mundësi të largohem jashtë, por për shkak të pandemsië nuk kam mundur të lëviz”, tha Çelaj.
Kërkesa e tij e madhe për t’u larguar jashtë vendit tonë, na rikujton edhe njëherë zgjedhjen e shumë kampionëve të tjerë me origjinë shqiptare që kanë zgjedhur të luajnë dhe të stërviten jashtë pasi vendi ynë nuk u ofron atë që meritojnë.
Nga sportet kolektive tek ato individuale, rastet nuk mungojnë. Sahit Prizreni në të shkuarën la flamurin shqiptar për atë australian. Suksesi nuk i mungoi si kuq e zi por gjeti mbështetje dhe kushte më të mira përtej Oqeanisë.
Elis Guri është një tjetër mundës që ka zgjedhur të garojë për Bullgarinë. Edhe në sportin e peshëngritjes gjithashtu ka raste kur sportistët janë ndjerë më mirë si përfaqësues të një shteti tjetër.
Romela Begaj ka vijuar të ushtrojë sportin e peshëngritjes në Kanada prej pak kohësh. Në boks kemi rastin e Kristian Demajt i cili ka lindur në gjermani, u rikthye në Shqipëri e sërish u kthye të boksojë për një klub gjerman.
Në futboll rastet janë të shumta, ku emra si Xaka, Shaqriri, Berami apo Durmishaj kanë zgjedhur kombëtare të tjera para asaj të Shqipërisë.
