Valentina dhe Mahmut Tarashaj janë të dashuruar marrëzisht me njëri – tjetrin. Çifti u njoh krejt rastësisht katër vite më parë dhe mesa duket fati kishte rezervuar që zemrat e tyre të rrihnin gjithmonë bashkë. Valentina ishte bekimi që erdhi në jetën e djaloshit nga Prizreni, pasi një aksident tragjik në Velipojë e la të mbërthyer në një karrige me rrota, nëntë vite më parë. Mahmutit iu rikthye dëshira për të jetuar, por asgjë nuk ishte kaq e thjeshtë. Pasi çiftit iu desh të luftonin me prindërit dhe familjarët, për të mbrojtur zemrat e tyre. Dhe ashtu bënë, ata nuk dëgjuan askënd tjetër përveçse zemrës.
“Ne jemi martuar në Korrik të këtij viti, por kemi qëndruar të lidhur 2 vite. Tek Mahmuti më pëlqeu gjallëria e tij, ishte shumë i veçantë, i gjallë dhe me sens humori. U bëra kureshtare dhe doja të rrija më shumë me të. Shumë njerëz të afërt më kanë thënë ta mendoj më shumë para se të vendos, por unë isha shumë e lumtur me Mahmutin dhe mendimet e të tjerëve nuk më kanë bërë shumë përshtypje”, tha Valentina e ftuar në emisionin “Rudina”.
30-vjeçari rrëfen sesi në gusht të 2009, kishte udhëtuar me familjen për të pushuar në Velipojë. Një mbrëmje, ata kishin marrë varkë dhe në momentin që ishte hedhur duke menduar se ishte thellë, ai ishte përplasur me rërën.
“Aksidenti më ka ndodhur 9 vite më parë, më 25 Gusht 2009. Kisha ardhur me pushime me familjen në Shqipëri dhe aty më ka ndodhur aksidenti. Aksidenti im ka qenë fat dhe fatkeqësi, sepse nga aksidenti unë kam humbur lëvizjet e trupit, por jo vetëdijen. Ne kishim marë varkë dhe dolëm në det, unë mendova se ishte thëllë aty ku ishim dhe jam hedhur me kokë dhe jam përplasur me rërën, por jo me forcë. Nga goditja kam lënduar unazën e 5-të në qafë dhe nga ai moment më janë prerë lëvizjet e trupit. Ka ardhur ambulanca dhe më ka dërguar në spital. Kur isha në Reanimacion mjekët më thanë se duhet të qëndroja aty 72 orë aty sepse jeta ime ishte ende në rrezik. Nëse kalonin 72 orë atëherë do t’i mbijetoja vdekjes dhe më pas më prisnin sfida të tjera në jetë. Një javë më vonë jam operuar dhe pas operacionit mjeku më tha se do bëhesha mirë. Lajmin se nuk do të ecja më nuk ma thanë direkt. Pas një viti që bëja terapi e kuptova se gjendja ime ishte e rëndë se diri në ato kohë mendoja se do përmirësohesha. Pas një viti përmirësimet ishin shumë të ngadalta dhe aty e kuptova se jeta ishte ndryshe nga ç’e mendoja unë”, tregoi Mahmuti.
Ai tregon se tashmë e ka pranuar se do të jetë gjithë jetës në një karrige me rrota, por kjo nuk e ndalon që të jetojë jetën e tij, i lumtur dhe shumë i dashuruar, me vajzën që do të jetë nëna e fëmijëve të tij.
