Ka një lloj rritjeje që nuk ndodh me bujë. Nuk ndodh me urime, me story motivuese apo me postime për “self love”.
Po rritesh kur nuk reagon më menjëherë.
Kur nuk i ngre më zërin kur je i mërzitur.
Kur mëson të ecësh larg njerëzve pa ndjenja faji, thjesht sepse vetja jote vjen e para.
Po rritesh kur ndalon së shpjeguari veten.
Kur nuk të plas më për mendimin e të tjerëve.
Kur nuk përpiqesh të detyrosh dikë të të kuptojë.
Sepse më në fund e kupton: jo gjithkush e meriton versionin tënd më të butë.
Rritja nuk është gjithmonë një histori suksesi.
Shpesh është një betejë e heshtur, mes versionit tënd të vjetër dhe asaj që po bëhesh.
Dhe ndonjëherë… rritja është kur i thua vetes:
“Po, u lodha. Por nuk dorëzohem.”