Wesley Clark është gjenerali amerikan që drejtoi fushatën e NATO-s në vitin 1999, periudhë kur shqiptarët e Kosovës po përballeshin me spastrimin etnik të Milosheviçit.
Si Komandant Suprem i Aleancës, ai ishte njeriu në qendër të çdo vendimi ushtarak, përfshirë edhe momentet më të dhimbshme të luftës, si goditja e kolonave të refugjatëve shqiptarë.
Pikërisht ky rol e bën zërin e tij kaq të ndjeshëm për ne: ai ishte dëshmitar, drejtues dhe përgjegjës i operacionit që i dha fund terrorit serb, por që njëkohësisht mbart plagë të thella nga gabimet tragjike të luftës.
Për këtë arsye, çdo deklaratë e tij për ato ditë rikthen emocione, debat dhe kujtime që shqiptarët i mbajnë ende të freskëta.
Diku nga mesi i prillit, pilotët tanë të A-10, që fluturonin mbi Kosovë, gjatë fushatës ajrore, panë një kolonë traktorësh, në afërsi të Drenicës
Dhe këta traktorë ishin të ngarkuar me njerëz. Ne fluturonim mbi 20.000 këmbë lartësi dhe po shikonim poshtë me dylbi 10x. Kaq kishim. Dhe po shihnim këtë kolonë traktorësh me njerëz, që ndalonin tek shtëpitë. Dhe pastaj shtëpitë viheshin në zjarr.
Dhe ne pyesnim veten:”Çfarë është kjo?”. Kështu që piloti hyri dhe e sulmoi kolonën e traktorëve, duke menduar se këta ishin serbë që po shkonin të sulmonin shqiptarët. Ditën tjetër, Millosheviçi solli korrespondentët, ndërkombëtarë për të parë skenën. Dhe u tregoi se njerëzit në traktorë ose të paktën ashtu siç e kishin paraqitur serbët, ishin fermerë të vrarë nga avionët tanë. Ne bëmë një investigim dhe pilotët betoheshin se ata nuk do ta kishin ngatërruar kurrë. Ishin zemërthyer kur u përballën me faktet.
Dhe vite më vonë kur udhëtoj njerëzit më afrohen dhe shqiptarët më flasin. Dy tre vjet më parë një burrë që takova në aeroport më tha: Po unë isha në atë kolonë traktorësh.
I thashë: Ti ishe aty? Në Drenicë?! Kur u sulmuat? Dhe ai më tha “po”. Dhe unë e pyeta se përse po i digjnin shtëpitë. Ai tha: Oh ne i digjnim ato shtëpi, sepse serbët do të vinin t’i merrnin, dhe ne nuk donim që serbët t’i kishin ato. I thashë “mirë”, besoj kjo është arsyeja
Domethënë këto ishin ndjenjat e asaj kohe. Zemërimi, pasioni, frika. Duhet të kuptoni se si ishte kjo për njerëzit në terren në Kosovë. Aq të frikësuar, aq të vendosur, saqë do të digjnin pronën e tyre, vetëm që të mos e merrnin serbët. Ishte vërtet e vështirë t’u thuhej njerëzve më pas: Qetësohuni, gjithçka do të bëhet mirë, mos u shqetësoni! Policia do të kujdeset për gjithçka.
